1880 ile 1900 arasında yirmi beş yaşlarında son derecere güzel bir meczub idi; yeri yurdu yok, yangın yerlerinde yatar, hayta, heze takımı, hâneberduşlar alır götürürler, ne yaptığını bilmez bir bir fâhişe idi; yalın ayak, çıplak ayağında bazan takunya, bazan terlik, bir partal pabuç, üstünde lîme lîme bir entari, saçlar dağınık, kirden keçeleşmiş, başında, yemeni yerine atılmış bir çarşaf pelerini, parıl parıl yanan iri siyah gözlerini rast gele birinin yüzüne diker: — Ârif bana neler yapdı neler!.. der idi. Üniforması ne olursa olsun genç neferleri, hammal, seyyar manav, arabacı, kayıkcı, fırın uşağı, amele boyundan gençleri de çevirir; deli deli bakar: — Ârif zan ettim, değilmiş!der idi. Anlatılana göre gaayet zengin bir tüccarın küçük kızı imiş; Ârif adında kopuk bekâr uşağı gürûhundan dilbir bir oğlana gönül vermiş, yolunu bulup konuşmuş, sözleşmiş, mücevherlerini, bir boğça da çamaşırını alıp kaçmış. Ârif de Behice Hanımı Bağlarbaşı tarafında bulduğu kulubemsi bir eve götürmüş. Vak’ayı nâmusuna yediremeyen baba kızı red ederek İstanbuldaki işini tasfiye ile Bağdada gitmiş. Haylaz Ârif de “sermâye yaparak bir iş tutmak” için kızın elinden mücevherlerini alıp satmış, fakat parasını işret ile kumarda yemiş, üç sene kadar sefâlet içinde yaşadıkdan sonra oğlan bir gece eve yanın...

1880 ile 1900 arasında yirmi beş yaşlarında son derecere güzel bir meczub idi; yeri yurdu yok, yangın yerlerinde yatar, hayta, heze takımı, hâneberduşlar alır götürürler, ne yaptığını bilmez bir bir fâhişe idi; yalın ayak, çıplak ayağında bazan takunya, bazan terlik, bir partal pabuç, üstünde lîme lîme bir entari, saçlar dağınık, kirden keçeleşmiş, başında, yemeni yerine atılmış bir çarşaf pelerini, parıl parıl yanan iri siyah gözlerini rast gele birinin yüzüne diker: — Ârif bana neler yapdı neler!.. der idi. Üniforması ne olursa olsun genç neferleri, hammal, seyyar manav, arabacı, kayıkcı, fırın uşağı, amele boyundan gençleri de çevirir; deli deli bakar: — Ârif zan ettim, değilmiş!der idi. Anlatılana göre gaayet zengin bir tüccarın küçük kızı imiş; Ârif adında kopuk bekâr uşağı gürûhundan dilbir bir oğlana gönül vermiş, yolunu bulup konuşmuş, sözleşmiş, mücevherlerini, bir boğça da çamaşırını alıp kaçmış. Ârif de Behice Hanımı Bağlarbaşı tarafında bulduğu kulubemsi bir eve götürmüş. Vak’ayı nâmusuna yediremeyen baba kızı red ederek İstanbuldaki işini tasfiye ile Bağdada gitmiş. Haylaz Ârif de “sermâye yaparak bir iş tutmak” için kızın elinden mücevherlerini alıp satmış, fakat parasını işret ile kumarda yemiş, üç sene kadar sefâlet içinde yaşadıkdan sonra oğlan bir gece eve yanında bir sokak şırfıntısı ile gelmiş, ikisi de kör kütük sarhoş, kızın parmağında son ümid bir elmas yüzük varmış, o gece de, yanındaki karışı def etmesi şartı ile onu almış; fakat bir daha ortalıkda görülmemiş. Behice Hanım, aç ve sefil, ne yapacağını şaşırmış, bir gün önüne bir kadın çıkmış, kendi yanına gelmesini, bekâr çamaşırcılığı yapmasını teklif etmiş, fakat ne oldu ise olmuş, o kadının yanına gitdiğinin daha ilk gecesi sabahı sokağa bir deli olarak çıkmış. Büyük şehrin bıçaksız kaatillerinin kurbanı olan Deli Behice Hanım sonunda Topkapı Timarhânesine kaldırılmışdı. Reşad Mimaroğlu