Asrımızın en seçkin ûdîlerinden, bu sazı kendi gönlü için çalmış, udunu ancak yakın yâranı dinliyebilmiştir. 1870 de İstanbulda doğdu, Maliye memurlarından Cehdi Efendinin oğludur; basit bir iptidaî tahsilinden sonra pek genç yaşında Seraskerlik dairesinde kâtip olmuş, kalemden yetişmiş, 1908 inkılâbında Seraskerliğin adı Harbiye Nezareti olarak yeni bir idarî teşkilât kurulurken topçu dairesi mümeyyizliğine tâyin edilmiş, fakat pek az sonra 1910 da isteği ile tekaüd olarak müteahhidlik ile serbest iş hayatına atılmıştır; 1944 de ölmüş, Kanlıca mezarlığına defnedilmiştir. Mahmud Kemal İnal “Hoş Sadâ” da şu hâtırayı naklediyor: “Azmi Beyin udunu dinlemek müyesser olmadı. Sâhib Molla İbrahim Beyin Paşabağçesindeki hanesinde bir gün tesadüf ettik, ud çalmasını huzurdan bir kaçı ile beraber rica ettik. Acele işi olduğunu, vapur vakti yaklaştığını söyliyerek itizar ve sür’atle firar etti. Birkaç saat sonra arkadaşlarımızla avdet ettiğimiz sırada yol üstünde ehibbâmızdan bir zatın bağçesine girdik. Azmi Bey orada idi. Bizi görünce sıkıldı, bir şey söliyemedi. Ben de onun bu suretle sıkılmasından sıkılarak bir şey söyliyemedim. Aradan yıllar geçtikten sonra Eminönü civarında bir dükkânda görüştük. Udunu dinletmeyip savuştuğu için serzeniş ettim. Bir takım vâhî özürler serd ile affını ri...

Asrımızın en seçkin ûdîlerinden, bu sazı kendi gönlü için çalmış, udunu ancak yakın yâranı dinliyebilmiştir. 1870 de İstanbulda doğdu, Maliye memurlarından Cehdi Efendinin oğludur; basit bir iptidaî tahsilinden sonra pek genç yaşında Seraskerlik dairesinde kâtip olmuş, kalemden yetişmiş, 1908 inkılâbında Seraskerliğin adı Harbiye Nezareti olarak yeni bir idarî teşkilât kurulurken topçu dairesi mümeyyizliğine tâyin edilmiş, fakat pek az sonra 1910 da isteği ile tekaüd olarak müteahhidlik ile serbest iş hayatına atılmıştır; 1944 de ölmüş, Kanlıca mezarlığına defnedilmiştir. Mahmud Kemal İnal “Hoş Sadâ” da şu hâtırayı naklediyor: “Azmi Beyin udunu dinlemek müyesser olmadı. Sâhib Molla İbrahim Beyin Paşabağçesindeki hanesinde bir gün tesadüf ettik, ud çalmasını huzurdan bir kaçı ile beraber rica ettik. Acele işi olduğunu, vapur vakti yaklaştığını söyliyerek itizar ve sür’atle firar etti. Birkaç saat sonra arkadaşlarımızla avdet ettiğimiz sırada yol üstünde ehibbâmızdan bir zatın bağçesine girdik. Azmi Bey orada idi. Bizi görünce sıkıldı, bir şey söliyemedi. Ben de onun bu suretle sıkılmasından sıkılarak bir şey söyliyemedim. Aradan yıllar geçtikten sonra Eminönü civarında bir dükkânda görüştük. Udunu dinletmeyip savuştuğu için serzeniş ettim. Bir takım vâhî özürler serd ile affını rica etti. Hayli zamandanberi udu terkettiğini söyledi. O günden sonra bir daha görmedim”. Bibl. : M.K. İnal, Hoş Sadâ.