Onsekizinci asır şâirlerinden; Erzurumda doğdu o beldenin yerlisi bir mollanın oğludur. Pek genc yaşında tahsil için İstanbula gelmiş, müderris ve kısmeti askeriye mahkemesine (askerden olub da ölenlerin mirâsı ile meşgul mahkeme) kâtibi olmuştu; tek gaayesi Süleymaniye müderrisliğine yükselmekdi. buna öylesine bağlanmıştı ki her gün her yerde: “Âh bir Süleymaniyeye varabilsem...” sözü ağzından düşmezdi. Yıllar geçdi, hak ettiği halde isteğine kavuşturmadılar, ümidi kökünden kırılınca derin yeis ile tecennün etti, hazin tecellidir ki Süleymaniye Medresesi yerine Süleymaniye Timarhânesine girdi. Yarı şifâ bulduktan sonra İstanbulda bir müddet yalın ayak ve perişan kıyafette dolaştı, ve bir gün izi tamamen kayboldu, nereye gitdiği, ne olduğu öğrenilemedi. Şiirleri hastalığında dağılmış, şunun bunun elinde veya hâfızasında perâkende şeyler kalmıştı. Şu gazeli âşık olduğu nevhat bir mevlevî dervişi için yazmıştı: Mir’ata baksa kaçak ol şûhi mevlevî Aksi izâri pâkine eyler mukaabele Bir kerre almadın niye gönlüm şehâ ele! Kerrât ile ayâğına düşdüm yüzüm sürüp Sanman ki zâhir oldu izârında hattı nev İhzâri hüsne geldi kazâdan mürsele.. Bibl. : Sâlim, Şuera Tezkiresi