On sekizinci asır şâirlerinden ve Büyükşehrin kâtib tabakasından; doğma büyüme İstanbullu, Lâleli Çeşme semtinden idi. Kadıasker Mehmed Sâlim Efendinin şuerâ tezkiresinde Reis (Reisulküttâb) kaleminde hâlince yükselmiş olduğu kaydedildikten sonra hakkında şu satırlar yazılmıştır: “Elbette bir mahbuba lâleveş dağ ber dil olup âteşi aşkı ile sûzan olur ve gülistânı cihande bir an mahbubsuz evkaatı güzeran etmezdi. Âkıbet bu havâdan ferâgat itmeyüp ve Lâleli Çeşmede beyhûde sükûnetde bûyi râhet bulamayup dimağı efsürdesin revâyihi şâmı cennet meşâm ile tatîr içün Şam defterdarı olup getti”. Şamda öldü. Sâlim tezkiresinde şiir diline örnek olarak şu mısrâlar alınmıştır: Telh itti iyşimi lebini nûşi hand iden Kılmış seni tabîb beni derdmend iden Virmiş şekîbü sabri sevüp sen sitemgeri Sabr it belâyı aşka deyû bana pend iden Âteş bırakdı mecmerei kalbi âşıka Ruhsârın üzre dânei hâlin sipend iden Bu üç beyit tâze dilli seçkin bir şâir olduğunu söylemek için kâfidir. Bibl. : Sâlim, Şuerâ Tezkiresi.