Hüseyin Kâzım Bey Büyük Türk Lûgatında: “Serseri, çapkın; hilekâr; kurnaz” diyor; ve tasrih eylemeden Nedim’in bir hamamiye ile başladığı meşhur kasidesinde üryan bir nevcivan ağzından yazdığı beyti misal olarak kaydediyor; Nedim’in bu beytinde kullandığı “ayyar” sadece çapkın, hattâ “sevimli külhani” mânasınadır: Nedîm nâmına bir şâiri cihan varmış Kemendi zülfüme düşsün ilâhi ol ayyar.. Şu kıt’ada da “düzenbaz” yerine kullanılmıştır: Sürmeli gözlerin, ayyar bakışın Perçemin yanına çiçek takışın Koca yaz aldatdın beni ey fettan Bakalım ne cefâ eylersin kışın İstanbul masallarında biri kadın, “Ayyar Zeliha”, biri de erkek “Ayyar Hamza”, halk muhayyilesinin yarattığı son derecede kuvvetli “hilekâr, kurnaz” tiplerdir. Ayyar Hamza mıdır üstâdın canım Elinde topaca döndüm civanım