Onaltıncı asrın büyük kadın şairlerinden; evvelâ İkinci Selim’in, sonra oğlu Üçüncü Murad’ın nedimelerinden, bu iki hükümdar devrinde Osmanlı sarayı hareminin en parlak simalarından; İkinci Selim’in şehzâdeliğinde olan Şeyh Yapya Efendinin torunu idi, saraya da bu münasebetle girmişti. Ak Şemseddin ahfadından Şemsi Çelebi ile evlendi. Kızını da asrın ulemasından Mehmed Vusûli Efendiye verdi ki İstanbul kadılığına kadar yükselen bu zata, kaimvalidesinin himayesini kasteden İstanbul zürefası “Hubbî mollası” lâkabını takmıştı; Fındıklı Camiinin bânisi olan Mehmed Efendiyi, Hâdikatülcevami yanlış olarak Hübbi Hütunun zevci gösterir. Birçok gazelleri, kasideleri ve üçbin beyitlik “Hurşidü Cemşid” adında bir eseri bulunan bu kadın şair hislerinin rikkati ve ve lisanının zarafeti ile divan edebiyatında mümtaz bir yer alır: Sular şûride hal olmuştu gayet Geçen ahvali eylerdi şikâyet Su, rahmet hattını eylerdi tahrir Nesîm ol âyatı eylerdi tefsir Fevkalâde güzel imiş, bir ara Üçüncü Murad ile olan yakınlığı bir saray dedikodusuna sebebolmuş, aşağıdaki zarif beyti, kendisini müdafaa yolunda yazdığı söylenir: Râstdır reftarımız mânendi mîli tûtiyâ Biz hezaran didei mahmura girmiş çıkmışız. Kabri Eyyubdadır.