İstanbulun külhânî ve hâneberduş pırpırılar argosunda güzel, yakışıklı oğlan, delikanlı; misaller: Bir kahveciden bahsederken: — Olan herif nereden bulur bu aynalı çırakları... Bir sefil ihtiyarı işâretle: — Moruğa Güzel Hasan derlermiş.. Öyle aynalıymış ki çocukken, Tophânede bir taneymiş.. Köprü altında yalın ayak yarı çıplak iki çocuk arasında: — Hâfızsın sen ulan.. senin gibi aynalı olsam sürünür müyüm burada.. R.E. Koçu bu argo kelimeyi “Hüseyin Çocuğa Mersiye” (B.: Ayaşlı, Hüseyin) adlı şiirinin bir kıtasında yine “güzel” anlamında fakat yalnız bir uzva tahsis ile tereddüd etden kullanmıştır: Sesi poyraz Gözleri aynalı Kan kırmızı Külhan çocuktur Nâdiren kadın hakkında da kullanılır: “Kart ama.. aynalı karıdır..” gibi. İşlerin maksad ve murada uygun gitmesi, misâl: — Dalgan (durumun) nasıl? — Aynalı... Bir şeyin en güzeli, mükemmeli: — Falçatan (bıçağın) var mı? — Aynalısı!.. Argo kelimeler genç şairlerimizin ağzında edebiyazımıza bol bol girmeye başlamıştır: AYNALI DÜNYA Ne aynalı işler dönüyor Bu akşam yüreğimdekini açığa vuracağım Hafif bir yağmur başlamıştı 7,55 lik bir kurşun sesi Sevdâlı adam Fingirdek bir kadın Tamam. Şahinkaya Dil (Garib şiirler Antolojisi) Ş. Dil “Aynalı” yı “Tuhaf, garib” yerinde kullanıyor gibidir.