İstanbul ağzında teşbih edâti “gibi” ile beraber kullanıldığında iri yarı, kuvvetli adam : — Kim bu ayı gibi herif yahu!.. — Yeni Bağçivan... Bu teşbih edâtı kaldırıldığında kaba, terbiyesiz adam : — Senin Nazmiye çok kırıldım.. — Hor gör canım, ayılığına bağışla... Külhâniler arasında gücüne kuvvetine güvenerek münasebetsiz, yersiz kaba şakalar yapan, her hareketinde aşırı aksayan, düzeltirken yırtan, çekerken koparan, silerken kıran: — Ulan ayı!!.. — Ayılaşma be!.. darbı meselleri arasında İstanbul ağzında kullanılanlar da şunlardır : Basit adamın her zaman her yerde kendi menfaatının bağlandığı bir meseleden bahsetmesi; yahut, yine basit adamın her zaman her yerde zevk aldığı bir mevzu üzerine konuşması, meselâ daima pek açık saçık fıkralar gibi nakletmesi: “Ayının kırk masalı varmış, kırkı da ahlat üstüne..” Haddini bilmezlik, meselâ sıvacının ressamlık iddiası karşısında: “Ayının kaval çalması”. Bir cemiyette, kaba adamaların yerinde ve zamanında lüzumlu olduğuna işaretle : “Ayı da bir dağın şenliğidir!..” Cemiyet hayatında muvaffakiyet için münasebetsizliklere tahammül gerektiği yolunda: “Ayıya dayı demesini bilmeli...”