Hilâl şeklini andıran baltanın adı; sarayı hümâyunun zülüflü baltacıları, vezir teberdarları padişah ve vezir alaylarında ellerinde uzun saplı birer aybalta alarak bulunurlardı. Yarı meczup veya öyle görünen cerrar dervişler de ellerinde daima birer aybalta bulundururlardı. Şu satırları “Kahveci Güzeli — yahut — Zeynep ile Yakub Bey” hikâyesinden alıyoruz: “Ol civânı nâzenin Merdivenli kariyesinde tekkei meşhûrede bektâşi aşıkların dâmine düşüb soyundu, bir senei kâmilede saçlı baba oldu, gül yüzünde kara sakal, şâhin başında tâci deccal, şalvar köhne, pâ bürehne, omuzda post, dilinde nârayi yâ dost, bir elinde keşkülü, tesbihi tahta, bir elinde ay balta, Zeynebimi ya bulurum ya bu yolda helâk olurum kadere bahta deyüp şehri İstanbulu o sokak senin bu sokak benim seyrü devre başladı, sabî oğlancıklar papaz zan idüb taşladı, gece oldukda kâh bir kahvehânede mihman olurdu, kâhi konağı hamamda külhan olurdu”. Bibl. : M. Z. Pakalın, Tarih Deyimleri ve terimleri; XVIII. asır Meddah hikâyeleri taslakları. Aybaltalı bektaşî âşık (Resim: Hüsnü)