Bektaşi tarikati âdâbından, “baba” nın huzuruna çıkan canlar, sağ ayağının baş parmağını sol ayağının baş parmağı üzerine koyarak dururlardı, bu duruş babaya karşı büyük bir tâzim bilinirdi. Ayni şekildeki tâzim duruş mevlevî tarikatinde de vardı, yalnız bektâşilikte “ayak mühürlemek” tâbiri yerine mevlevilikde “niyâz durma” denilirdi. Remzi Efendi Tâbiratı Mevleviye adlı eserinde şöylece târif ediyor: Köle efendisi, tilmiz muallimi ve mürid de şeyhi huzuruna bir hizmet için geldiğinde ayakda durur. Mürid, sol elini sağ omuzu, sağ elini de sol kolu üzerinden aşarak sol omuzu üzerine koyar. Sağ ayağının baş parmağını da sol ayağının baş parmağı üzerine koyarak bir vaziyeti mütevâziâne alır, buna, “niyaz durmak” denilir, tâbiri şudur “Şeyhim!.. Sâdir olacak emrini hüsnü telâkki etmedikçe itaat ayağım ve sebâtım kalkmaz, mühürlüdür”. Bibl.: M. Zeki Pakalın, Tarih deyimleri ve Terimleri, I. Şeyh huzûrunda niyâz durup ayak mühürlemiş genc mürid (Resim: A. Bülend Koçu)