İkinci Abdülhamid devrinde ve onu takibeden Meşrutiyet yıllarında şemsiye yalnız dükkânlarda satılmazdı. Eminönü kemerinin altında, meydanda, köprü üstünde, yağmurlu havalarda, seyyar şemsiyeciler dolaşır, bağıra bağıra şemsiye satarlardı. Fakat asıl şemsiye borsası, Galatada hazır elbise satan Avusturyalı Iştayn mağazasının önünden — yukarıya doğru uzanan köşe başındaki Piyanko bileti satan tütüncü ve gazeteci dükkânının arasındaki sahada idi. Burada, bir köşeden öteki köşeye kadar gidip gelerek satış yaparlardı. Bazan Aziziye karakolunun önüne kadar uzadıkları da olurdu. Karakol, şimdiki Vagon-linin bulunduğu yerdeydi. Seyyar şemsiye satıcılarının çoğu Yahudilerdi. Aralarında Rumlar da vardı. Yahudiler, havı dökülmüş, yakası yağlı redingot yahut istanbulin giyerlerdi. Paltosu olanlar, istanbulin veya redingotlarının üstüne geçirirler, olmıyanlar yağmur ve kar altında, titriye titriye dolaşırlardı. Nar çiçeği renginde fes giyerlerdi. Kalıp tablalı idi. Sekiz on tel kalmış püskül daima arkada dururdu. Fesin kenarları çepeçevre yağlıydı. Takma yakalı ve muhtelif renklerde gömlek giyerler ve tek kanatlı yakalara siyah plâstron boyunbağı bağlarlardı. En sağlam tarafları ayaklarıydı. Kunduralarının üstüne lâstik geçirirler, ve bunların alt taraflarından ip takarak üstünden sımsıkı ba...

İkinci Abdülhamid devrinde ve onu takibeden Meşrutiyet yıllarında şemsiye yalnız dükkânlarda satılmazdı. Eminönü kemerinin altında, meydanda, köprü üstünde, yağmurlu havalarda, seyyar şemsiyeciler dolaşır, bağıra bağıra şemsiye satarlardı. Fakat asıl şemsiye borsası, Galatada hazır elbise satan Avusturyalı Iştayn mağazasının önünden — yukarıya doğru uzanan köşe başındaki Piyanko bileti satan tütüncü ve gazeteci dükkânının arasındaki sahada idi. Burada, bir köşeden öteki köşeye kadar gidip gelerek satış yaparlardı. Bazan Aziziye karakolunun önüne kadar uzadıkları da olurdu. Karakol, şimdiki Vagon-linin bulunduğu yerdeydi. Seyyar şemsiye satıcılarının çoğu Yahudilerdi. Aralarında Rumlar da vardı. Yahudiler, havı dökülmüş, yakası yağlı redingot yahut istanbulin giyerlerdi. Paltosu olanlar, istanbulin veya redingotlarının üstüne geçirirler, olmıyanlar yağmur ve kar altında, titriye titriye dolaşırlardı. Nar çiçeği renginde fes giyerlerdi. Kalıp tablalı idi. Sekiz on tel kalmış püskül daima arkada dururdu. Fesin kenarları çepeçevre yağlıydı. Takma yakalı ve muhtelif renklerde gömlek giyerler ve tek kanatlı yakalara siyah plâstron boyunbağı bağlarlardı. En sağlam tarafları ayaklarıydı. Kunduralarının üstüne lâstik geçirirler, ve bunların alt taraflarından ip takarak üstünden sımsıkı bağlarlardı. Rum satıcılar kıyafetçe Yahudi meslekdaşlarından bir numara daha üstündü, Bunların bazıları gemici kasketleri giyer, sırtlarına kukuletalı muşamba, yahut o zamanlar (makferlan) denilen pelerin atarlardı. Şemsiyeleri sap tarafından — o devirde şemsiyeler ekseriyetle devrik saplıydı. Bugünkü gibi topuz başlılar pek yoktu — sol kollarına asarlardı. Orası kâfi gelmezse sağ ellerine de asarlar, kollarını göğüslerine çaprastlıyarak yürürlerdi. Mallarını türkçe olarak satmazlar, daima rumca söylerler, habire bağırırlardı: — Umbrela! Umbrela! Sapı gül ağacından, kumaşı ipekten zarif ve güzel şemsiyeler satmazlar, basit, bezi bayağı, sapı demirden ve üzeri açık kahve telvesi renginde boyanmış şeyler satarlardı. Bunların en aşağısının fiatı (6), en yükseğinin değeri (20) kuruştu. Münir Süleyman Çapanoğlu