Abdülhamid devri sonlarında Yenicami saatinin önünden Postahaneye (şimdiki İş Bankasına) dönülünce, köşede bir hacı babaya rastlanırdı. Başında rengi atmış bir âbani sarık, çil gözlerinde çapaklar, sırtında paçavraya dönmüş entari: mutlaka da yere bağdaş kurmuş. Önünde bakır tepsi, içinde baklava baklava kesilmiş, kahve renginde irmik tatlısı; etrafında yüzlerce sinek, eliyle kışlaya kışlaya, kafasını sağa sola sallaya sallaya, tepsiye tükrüklerini saça saça, maval okur gibi: — Şam işi, Şam berekâtı, 50 dirhem yirmi, guri guri gur! gur! u hiç ara vermeden tekrarlar. 20 dediği kuruş değil, para. Tatlının okkası 4 kuruşa geliyor. Ne mal idüğünü kıyas edin artık. Yenicami kemerine varmadan, sağ tarafın yaya kaldırımında bir ak arap daha vardı. O da entarili, fazla olarak parmak dikişli hırkası da var. Onun da gözleri yakı deliğinden farksız: — Kolüm şeba, ya tıtlâba! nakaratiyle, beyaz undan, beyzî beyzî, Şamkârî kurabiyeleri 10 paraya satar; yazlık köşklere haftalarca postu sermeğe giden eski sütnineler, çırak çıkarılmış kalfalar bunlardan alıp torun beylere, hanımlara götürürler; evin büyükleri zâhiren pek memnun olur, getirenlere göstermeden ahretliklere tıkındırırlardı. Sermed Muhtar Alus