Tabla üstüne mısırı doldurup sıcaklığını muhafaza ve temiz bulundurmak için bir peştemala sararlar, tablanın kenarında pişmemiş mısırları birer şiş ile yani ağaçtan mamul sivri bir âlete geçirip süs kabilinden olmak üzere yeşil yapraklariyle dikerler: “Göksuyun veyahut Alibey köyünün, sütlü mısır hay mısır hayyy!..” Diye satarlar, bâzı köşe başlarında kazan koyup kaynatırlar, kebab yapıp da satarlar. Şimdi bu yolda satmak âdeti kaldırldığı cihetle bir camekân derununda satılmaktadır. Kestaneler de ayni şekilde satılmakta iken mısır gibi camekâna girmiştir. Kestanenin de kebabı yapılıyor, çok yazık ki suda pişirilenlerin üzerleri çizildiği için ince zar kabuğundan ayrılmamakta, yenilirken bir acılık vermektedir. Bir de fırın kebabı vardır ki kestaneler çizilip hafif fırın görür, taamı lezizdir. Bir de çifte fırınlanmış kabuksuz kestane vardır ki, bunlar hepsinden enfes ve daha kibarane kestanedir. Ötekilerin daima bir buçuk, iki misli fiyatla satılır. Vasıf Hiç 1950 den sonra mısırcılar ve kestaneciler yine sokaklara dökülmüşlerdir; camekânlar atılmış, eski lâübâli hürriyete dönülmüştür. Kestaneci, XIX. asır (Resim: R. Ernest)