Eskiden Beni İsraildendir, yaşlıydılar; sermayeleri kıttı; haydi haydi beş on mecidiye tutarında. Malları tavla kutusu kadar, tahtaları çatlak, kapağının rezeleri kırık bir çekmece içinde. Onlardaki bağırış da ince, düdük gibi, yayık yayık, ezik ezik uzayıp gider: — Maaakaraciii!.. Soluğu alır almaz, ardından: — İiiyneciii!... Şehir içinde, sayfiyelerde sokak sokak gezerler. Onlarca aşılanmak turfa ya, çoğu çiçek bozuğundan çopur, bıyığı sakalı kel köl, bir gözü de menhus illetin yüzünden kör. Aykırı şekil ve şemailleri dolayısiyle mahallelerin ele avuca sığmaz çocukları peşlerine takılır, etraflarını alır; sorarlar: — Bezirgân, kedinin ayağı kaç? Bir türlü dört diyemez, üç buçuk! diye mırıldanır. Eteğini çekerler, çelme atarlar, bezirgân yerlere yuvarlanıp tozlara, çamurlara bulanır, feryatları basardı: — Yetişin be, olduruyorlar!... Afacanlardan kaçan kaçana... Sermed Muhtar Alus