Meşrutiyetten evvelki devrin eskicisi mutlaka Yahudidir; sırtında yüzlerce kilo ağırlığında eşya alacak kadar büyük, uzun bir torba, başında üzerine ince bir yemeni sarılmış kalıpsız bir fes, sırtında yaz kış mintan üzerine giyilmiş eski bir palto, bacaklarında geniş ince bezden bir şalvar... Bu Yahudinin sokaktan geçerken haykırışı hiç değişmez, sona doğru gittikçe uzayan bir nağme ve gittikçe incelenen bir sesle: “Eskiler alayım!..”. Eski İstanbulda eskicinin faaliyet zamanı bilhassa kışın sonu veya başlangıcıdır, İstanbul evlerinde ilkbaharın başlangıcında ve sonbaharın sonunda geniş ölçüde mevsim temizliği yapılır, kenarda köşede kalmış eşya arasına da kullanılmıyacağına ve bir işe yaramıyacağına karar verilmiş olanlar eskiciye verilmek üzere bir tarafa ayrılırdı; işte bilhassa bu mevsimlerde Yahudi eskiciler daha sık dolaşır, bir kapudan ayrılınca hemen öteki kapudan çağırılırlardı. Eski İstanbulda eskiciye, yaramaz çocuklar için bir umacı rolü de oynatılmıştı; çocuklar “Seni eskiler alayımcıya (onun büyük anneleri arasında adı böyledir) veririm ha, o da seni iğneli fıçıya kor” nakaratiyle korkutulurdu. Zamanla eskici çok değişti, Yahudiler arasına başka milletten olanlar, bilhassa kıbtiler karıştı. Meşhur “Eskiler alayım!” haykırışına yeni kelimeler ilâve edildi: “Eskiler a...

Meşrutiyetten evvelki devrin eskicisi mutlaka Yahudidir; sırtında yüzlerce kilo ağırlığında eşya alacak kadar büyük, uzun bir torba, başında üzerine ince bir yemeni sarılmış kalıpsız bir fes, sırtında yaz kış mintan üzerine giyilmiş eski bir palto, bacaklarında geniş ince bezden bir şalvar... Bu Yahudinin sokaktan geçerken haykırışı hiç değişmez, sona doğru gittikçe uzayan bir nağme ve gittikçe incelenen bir sesle: “Eskiler alayım!..”. Eski İstanbulda eskicinin faaliyet zamanı bilhassa kışın sonu veya başlangıcıdır, İstanbul evlerinde ilkbaharın başlangıcında ve sonbaharın sonunda geniş ölçüde mevsim temizliği yapılır, kenarda köşede kalmış eşya arasına da kullanılmıyacağına ve bir işe yaramıyacağına karar verilmiş olanlar eskiciye verilmek üzere bir tarafa ayrılırdı; işte bilhassa bu mevsimlerde Yahudi eskiciler daha sık dolaşır, bir kapudan ayrılınca hemen öteki kapudan çağırılırlardı. Eski İstanbulda eskiciye, yaramaz çocuklar için bir umacı rolü de oynatılmıştı; çocuklar “Seni eskiler alayımcıya (onun büyük anneleri arasında adı böyledir) veririm ha, o da seni iğneli fıçıya kor” nakaratiyle korkutulurdu. Zamanla eskici çok değişti, Yahudiler arasına başka milletten olanlar, bilhassa kıbtiler karıştı. Meşhur “Eskiler alayım!” haykırışına yeni kelimeler ilâve edildi: “Eskiler alıyorum, eski ceketler, pantalonlar, eski ayakkabılar alıyorum!..” şeklini aldı. Eski yalnız para ile alınmamağa, bir mübadele vasıtası olarak kullanılmağa da başladı. Bilhassa şapkanın kabulünden sonra “Bir fese bir bardak!” haykırışiyle İstanbul sokakları çın çın öttü. Bugün de eskiler leğenlerle, sürahilerle, bardaklarla, bakır mangallarla mübadele edilmektedir. Çingeneler de yaptıkları iptidaî hasır koltuk ve masaları, oyuncak çocuk arabalarını, dikiş sepetlerini sokak sokak dolaştırarak eski eşya ile değiştirirler. Muzaffer Esen (B.: Alıyorum).