İlânı Meşrutiyete, Seferberliğe kadar fırınların kısmı âzamı Rum ve Ermeniler elinde olup simitçi fırınlarında Türkler, yirmi beş paraya satılan esmer, tazeliğinde leziz ve fakat bayatlığında biraz ekşilik peyda eden bir ekmek çıkarırlardı. Fukara halkın; has ekmeklerden on ara noksanına satıldığı için simitçi ekmeğine rağbetleri fazlaca idi, her fırının kendine mahsus tablakârları olup her birisine birer semt tayin ederler, oralardaki evlerin ekserisine çetele mukabilinde ekmek bırakırlardı. Ekmekçi belinden bıçağını çıkarıp çenter, ev sahibi o çeteleyi bir tarafta muhafaza eder, her gün böylelikle ay başına kadar o yarım bilek kalınlığındaki tahta incelir; para verileceği vakit çentikler sayılır, görülen hesapta bıçak yine çıkar, ya tamamen verilip çetele atılarak bir yenisi meydan alır, veyahut yeni çeteleye eskilerden kalmalar da çentilip ekmekçiyi biraz infiale sevkeder. Tekmil silinirse ekmeğin hasca ve pişkinlerini bırakır, artaya bırakılırsa — takıntı hiçbir kimsenin hoşuna gitmediğinden — tablakârın suratı bir karış askıda: “Ekmekçiiii!” diye kapu sert sert çalınır, bir iki ay hesabı birbirine karışırsa, çeteleler elden ele, kafadan kafaya vurulduğu da görülürdü. Her fırın akşam üzerleri bayat pazarlarına bir iki üç günlük hattâ haftalığa kadar bayat ekmeklerini gönderir...

İlânı Meşrutiyete, Seferberliğe kadar fırınların kısmı âzamı Rum ve Ermeniler elinde olup simitçi fırınlarında Türkler, yirmi beş paraya satılan esmer, tazeliğinde leziz ve fakat bayatlığında biraz ekşilik peyda eden bir ekmek çıkarırlardı. Fukara halkın; has ekmeklerden on ara noksanına satıldığı için simitçi ekmeğine rağbetleri fazlaca idi, her fırının kendine mahsus tablakârları olup her birisine birer semt tayin ederler, oralardaki evlerin ekserisine çetele mukabilinde ekmek bırakırlardı. Ekmekçi belinden bıçağını çıkarıp çenter, ev sahibi o çeteleyi bir tarafta muhafaza eder, her gün böylelikle ay başına kadar o yarım bilek kalınlığındaki tahta incelir; para verileceği vakit çentikler sayılır, görülen hesapta bıçak yine çıkar, ya tamamen verilip çetele atılarak bir yenisi meydan alır, veyahut yeni çeteleye eskilerden kalmalar da çentilip ekmekçiyi biraz infiale sevkeder. Tekmil silinirse ekmeğin hasca ve pişkinlerini bırakır, artaya bırakılırsa — takıntı hiçbir kimsenin hoşuna gitmediğinden — tablakârın suratı bir karış askıda: “Ekmekçiiii!” diye kapu sert sert çalınır, bir iki ay hesabı birbirine karışırsa, çeteleler elden ele, kafadan kafaya vurulduğu da görülürdü. Her fırın akşam üzerleri bayat pazarlarına bir iki üç günlük hattâ haftalığa kadar bayat ekmeklerini gönderir, narhtan beş, on para noksanına sattırırdı ki bittabi onun da alıcıları bulunurdu. Bâzı kimseler de tayin pusulası alıp hem ucuzluğundan müstefid ve hem de taamından mütelezziz ve mütena’im olurlardı. Evkaf idarelerinden tahsis olunmuş fodla — idenin esmeri — pusulası alanlar da vardı. Fodlaları da imaretlerde ekmekçi Arnavudlar tabh edip mahrutî denilebilecek bir şekilde imâl olunmuş küfelerle sırtlarına alırlar, ellerine de beş on tane çıkarıp: “Fod..la..cı!” diye muayyen evlere bırakır geçer, yolda arzu edenlere de satarlardı. Ayni Arnavudlar perşembe ve pazar günleri imaretlerde pişen pilâv ve zerdeyi köşe başlarında kâsesi yirmi paraya, her sabah da yine bir çanağı on paraya çorba satarlardı. Vasıf Hiç