Hepsi on altı, yirmi beş yaşlarındadır; kıyafetleri de bir örnek sayılır, başları açık, her beş dakikada bir defa taranmalarına rağmen saçları daima darma dağınıktır; sırtlarında ya birer Frenk gömleği vardır. Pantalonları, bilhassa son günlerde, naylon bir kemerle bağlıdır; kollarında birer saatleri eksik değildir; işportaları umumiyetle bir sepetten ibarettir; bu sepet bazen bir hasırları kopmuş iskemlenin, bâzan da açılır kapanır küçük bir masanın üzerine konur. Don fanilâcıların sıralandıkları yerler Mahmutpaşadan, Eminönüne kadar olan saha, bilhassa Sultanhamamı ile Mısırçarşısı cıvarıdır. Bu işi meslek edinen gençlerin ekserisi Musevidir, aralarında Rumlar, Ermeniler, pek az da Türkler vardır. İşportalarını yan yana yerleştirirler, hemen daima aralarında şakalaşırlar, arada sırada bağırmağı da ihmal etmezler: “Sakat yok, çürük yok, fanilâlar, atletler!..” Bu satırların yazıldığı sırada (Ağustos 947) bu değişmeyen nakarata yeni bir cümle de ilave edilmiştir: “Sakat yok, çürük yok, Amerika malı bunlar!” Muzaffer Esen