Safranbollulardan, Arnavudlardan, Karamanlılardandır. Kara ve akciğeri birlikte doğrayarak içine bol miktarda tuz ile kırmızıbiber koyarlar, tavayı tutmamak için de unla hallederek vicdanlarının hükmettiği yağ içinde kavururlar, soğanı ince doğrayıp maydanozla karışık ciğerin üstüne piyaz yaparlar. Erbabı ve zahmete katlananı ciğeri kısa bir müddet karbonatlı suda bulundurarak çıkarıp kevgirin içinde suyu süzüldükten sonra tavaya atar, taamı gayet hoş şeydir. Dişleri sağlam olup ciğer kebabına sarmıyanı görmedim. Kasımpaşada fizamanina Süslü isminde, geçmiş gün sağ veya sol bileğinden çolak bir karamanlı vardı, meteliği kapar, tayin ekmeğinin içini oyar, üç teneke kaşık ciğer koyar, üstüne piyazı, kaşığın uciyle de biraz yağından gezdirir, yeme de yanında yat gibi bir şey. Birisi vardı, ciğerleri ekmeğin içinden çıkarır, fakat piyazını bırakır, yağı içmiş, ciğer kokusu sinmiş ekmeği öyle iştiha ile yerdi ki kendi de şaşardı, galiba o da benim! Doğruyu söylemek lâzımsa Ermeniler bu hususta üstündür. Benim yetişmediğim zamanlarda bizim Üsküdarda Yeniçeşme camiinin altındaki bodrum dükkânlarda meşhur ciğerciler ve şerbetçiler varmış. İstanbulun her köşesinden o dükkânlara gelip ense yaparlarmış. Vasıf Hiç