Madenden yapılmış eşyayı parlatmak için bugün kullandığımız kutu veya tüb içinde cilâların henüz evlerimize kadar girmediği bir devirde, yani Meşrutiyetten evvel kapı tokmaklarını, bakır ve tunç mangalları, semaverleri vesair madenî eşyayı temizlemek için kül veya kum kullanılırdı, o zamanlarda evlerde gözlenen satıcılardan birisi de arinacı idi, evin küçük kızına veya oğluna sabahtan tenbih edilir: “— Cumbadan ayrılma! Arinacı geçerse çağır, bize de haber ver”. Arinacılar ekseriya sabahla öğle arasında sokaktan geçer. Arinacı ekseriyetle Yahudidir, başında kalıpsız, rengi siyaha yakın eski bir fes, ayağında daha ziyade şalvarı hatırlatan geniş bir pantalon, yazın bir mintanla gezer, kışın mintanın üzerine palto giyer, kolunda iki sepeti ve elinde teneke ölçüsüyle dolaşır kalın ve güç anlaşılır sesiyle haykırırdı: — Arina! Arinacı!.. Meşrutiyete kadar arinanın bir maşrabası on paraya satılırdı, fakat satıcı paradan ziyade eski ile mübadeleye taraftardı, eski bir gömlek veya bir mintan mukabilinde maşraba maşraba arina verirdi. Bugün bu nesilden apartmanların en üst katına kadar üşenmeden çıkarak her dairenin zilini vuran ve bu suretle malını satmağa çalışan bir kaç kişiden başka arinacı kalmamış ve sokakta “arina!.. arinacı!” avazesi hemen hemen işitilmez olmuştur. Muzaffer Esen