Küçükmustafapaşadan Ayakapuya çıkarken, Gülçeşme Sokağında, bu sokağın Miralaynazımbey Sokağı ile kavşağı üzerindedir. Gülçeşme Sokağı adı, çeşmeye nisbetle verilmişe benzer, kesme taştan klâsik üslûpta bu on altıncı asır çeşmesi, İstanbul çeşmelerinin en güzellerinden biridir; fakat susuz, bakımsız, harap, tez elden tamir ve ihya edilemezse belki de yakın bir istikbalde mahvolmağa mahkûmdur. Lülesi koparılmış, teknesi kırılıp moloz ile dolmuş, hazinesinin üstüne de bir ahşap ev yapılarak çeşme bu evin altında kalmıştır. Ayna taşındaki kitâbesi şudur: Bu cihan içre bilin ey teşneler Âbi kevserdir eşi bu eşmenin Didim içen âşıka târihdir “Nûşi can ola suyu bu çeşmenin” H. 994 (1585) Devlet adamı, edib ve mütefekkir Reşid Saffet Atabinen 15 haziran 1947 tarihli Memleket gazetesinde Fransız Akademisi Âzası ve Fransanın sabık Türkiye Büyük Elçisi De Chambrun’e yazdığı bir açık mektupta: “Türkler İstanbulu aldıkları zaman, Rum medeniyeti namına sefalet ve rezaletten başka bir şey kalmamıştı. Şehir baştan başa harap, halk birbirini yemekle meşguldü. İstanbula girmekle, Türkler ölü buldukları bir şehre can verdiler. Bizans enkazı üzerine bir medeniyet kurdular” der, Ayakapu Çeşmesi, karşısındaki nefis hamam ve daha binlerce cami, mescid, türbe, han, hamam, çeşme ile İstanbula yeni bir...

Küçükmustafapaşadan Ayakapuya çıkarken, Gülçeşme Sokağında, bu sokağın Miralaynazımbey Sokağı ile kavşağı üzerindedir. Gülçeşme Sokağı adı, çeşmeye nisbetle verilmişe benzer, kesme taştan klâsik üslûpta bu on altıncı asır çeşmesi, İstanbul çeşmelerinin en güzellerinden biridir; fakat susuz, bakımsız, harap, tez elden tamir ve ihya edilemezse belki de yakın bir istikbalde mahvolmağa mahkûmdur. Lülesi koparılmış, teknesi kırılıp moloz ile dolmuş, hazinesinin üstüne de bir ahşap ev yapılarak çeşme bu evin altında kalmıştır. Ayna taşındaki kitâbesi şudur: Bu cihan içre bilin ey teşneler Âbi kevserdir eşi bu eşmenin Didim içen âşıka târihdir “Nûşi can ola suyu bu çeşmenin” H. 994 (1585) Devlet adamı, edib ve mütefekkir Reşid Saffet Atabinen 15 haziran 1947 tarihli Memleket gazetesinde Fransız Akademisi Âzası ve Fransanın sabık Türkiye Büyük Elçisi De Chambrun’e yazdığı bir açık mektupta: “Türkler İstanbulu aldıkları zaman, Rum medeniyeti namına sefalet ve rezaletten başka bir şey kalmamıştı. Şehir baştan başa harap, halk birbirini yemekle meşguldü. İstanbula girmekle, Türkler ölü buldukları bir şehre can verdiler. Bizans enkazı üzerine bir medeniyet kurdular” der, Ayakapu Çeşmesi, karşısındaki nefis hamam ve daha binlerce cami, mescid, türbe, han, hamam, çeşme ile İstanbula yeni bir can veren Türk medeniyetinin bedialarından biridir ve ne kadar yazıktır ki, asırlar boyunca tahripkâr tabiat kuvvetlerinin değil, sadece ihmal ve lâkaydinin ve korkunç cehlin kurbanı olmuş ecdad yadigârlarındandır. Bununla beraber ufak bir himmetle tamiri mümkündür ve suyu akıtılarak şenlendirilmeğe, ebediyet ölçüsünde lâyiktir. İstanbul, halen kabili tamir ecdad yadigârları restore edildikleri gün, dünyanın bir şehir - hazinesidir. Bibl.: REK, Gezi Notu. Ayakapu Çeşmesi (Resim: Nezih)