İstanbul külhânileri argosunda övünmede, bir vak’ayı nakletmede, haber vermede mübalağa; yaşamadığı hayatı yaşamış gibi, görmediğini görmüş gibi hikâye etme; atmak, atmasiyon som yalan değildir, yalanda kötülük kasdi vardır, bu iki tâbirde ise kötülük kasdi yoktur, misaller: — Caponun dedesi paşaymış be... — Atar, kendisinin mektepli olduğu gibi.. *** — Karı önce beni soydu, kendi de soyundu beni banyoda yıkadı, sonra yatak odasına girdik, her taraf ipek... — Atma ulan, ensen kalıp gibi.. — Bu gece değil ya, hafta oldu.. — Ulan o kir bir yıllık be... *** — Gemideyken ben.. Karadenizde bir canavar gördüktü.. kuyruğu Sarayburnunda, başı İyibde.. — Atma.. hep din kardeşeyiz... *** — Hanları, hamamları, konakları varmış... — Hepsi atmasiyon... Dedesi bir paşanın mandırasında yanaşma idi...