Devlet adamı; aslı Çankırılı olup Üsküdarda attarlık eden Osman Dede adında bir zatın oğludur. Devlet ricalinden Lâleli Mustafa Efendi dairesinden yetişmiş, devrinin seçkin kâtiplerinden biri olarak tanınmış, Reis-ül-küttablığa (Hariciye Nazırlığına) kadar yükselmiş (H. 1222) 1807 yılı başlarında elli altı yaşlarında ölmüş, Üsküdarda Şerifkuyusunda defnedilmiştir. Muasırlarından Namık Efendinin naklettiğine göre “sahibi haysiyet, fen inşa ve kitabette süsuhu reşidei derecei nihayet, zarif ve nüktedan, hezlü istihza ile gûyan, zevk ve şevka mail ve meyü mahbûbe şifte dil” imiş. Son memuriyeti olan Çavuşbaşılıktan azlinde hanesi içinde olan eşya ile yedi bin beşyüz kuruş faizli bir ziamet’den gayrı bir şeyi yoktu; onlar da borçlarını karşılamıyacak derecede idi. Kendisi de hastalanıp yatağa düşmüştü; adamları: “Artık bu vefat eder” diye dağılmışlar, yanında üç nefer emektar adamından gayrı kimse kalmamıştı. Bir gece evinden yangın çıktı, haremindeki kadınlar, bin zorlukla Âtıf Efendiyi bir seccade içine koyarak ateşten çıkardılar. Eşyasından bir hilâl bile kurtulamadı. Evinin civarında cariyelerinden birinin iki odalı evine sığındı. Değiştirecek çamaşırı bile olmadığından, memuriyet hayatında hiç sevişmediği İbrahim Nesim Efendi, sırf hakaret kasdı ile bir kat esvab ile beş yüz kur...

Devlet adamı; aslı Çankırılı olup Üsküdarda attarlık eden Osman Dede adında bir zatın oğludur. Devlet ricalinden Lâleli Mustafa Efendi dairesinden yetişmiş, devrinin seçkin kâtiplerinden biri olarak tanınmış, Reis-ül-küttablığa (Hariciye Nazırlığına) kadar yükselmiş (H. 1222) 1807 yılı başlarında elli altı yaşlarında ölmüş, Üsküdarda Şerifkuyusunda defnedilmiştir. Muasırlarından Namık Efendinin naklettiğine göre “sahibi haysiyet, fen inşa ve kitabette süsuhu reşidei derecei nihayet, zarif ve nüktedan, hezlü istihza ile gûyan, zevk ve şevka mail ve meyü mahbûbe şifte dil” imiş. Son memuriyeti olan Çavuşbaşılıktan azlinde hanesi içinde olan eşya ile yedi bin beşyüz kuruş faizli bir ziamet’den gayrı bir şeyi yoktu; onlar da borçlarını karşılamıyacak derecede idi. Kendisi de hastalanıp yatağa düşmüştü; adamları: “Artık bu vefat eder” diye dağılmışlar, yanında üç nefer emektar adamından gayrı kimse kalmamıştı. Bir gece evinden yangın çıktı, haremindeki kadınlar, bin zorlukla Âtıf Efendiyi bir seccade içine koyarak ateşten çıkardılar. Eşyasından bir hilâl bile kurtulamadı. Evinin civarında cariyelerinden birinin iki odalı evine sığındı. Değiştirecek çamaşırı bile olmadığından, memuriyet hayatında hiç sevişmediği İbrahim Nesim Efendi, sırf hakaret kasdı ile bir kat esvab ile beş yüz kuruş gönderdi. Âtıf Efendi: “Başıma gelen bu âfet, Sahib Efendiye ettiklerimin cezasıdır!” diye ağladı. Bu Sahib Efendi, gayet namuskâr bir zat idi. Âtıf Efendi rekabet hırsiyle biçareyi uzun zaman açıkta bıraktırmış, hasta olduğunu işitince de iki yüz elli kuruş göndererek: “Tabibe versin!” diye hakaret etmişti. Biçare Sabih Efendi ölürken “ilahî! Benden beter olsun!” diye ağlıyarak beddua etmişti. Bibl. : Cevdet Tarihi, VIII.