Boğaziçinde yangın olduğunda, tulumbalarla tulumbacı takımlarını Anadolu yakasından Rumeli yakasına, yahut Rumeliden Anadolu yakasına, veya İstanbuldan Üsküdara geçiren kayıklar ki, dört çifte, pazar kayığı büyüklüğünde, fakat daha hafif ve çok daha yollu idi; sair zamanlarda Üsküdar ile İstanbul arasında, Üsküdar ve İstanbuldan yukarı Boğaza yük ve dolmuşa adam taşırlardı. Geceleri, Eminönü ve Üsküdar iskelelerinde bir veya iki ateş kayığı yangın nöbeti tutarlardı; yangın tulumbaları tulumbacılarla beraber kayığa girip de iskeleden açlınca yangın nöbetçisi elinde bir harbi ile kıç üzerinde otururdu. Dilimizde sür’at ve tezcanlılık için “ateş gibi” tabiri vardır; kendi kürek sayısındaki diğer kayıklardan çok yollu olan ateş kayığının adı bu bakımdan da ayrıca mânâlıdır; fakat Ateş kayığını Hüseyin Kâzım Bey merhumun büyük Türk “Sür’at kayığı” deyip geçmek büyük hatâdır. Sürûrî bir ismi hezel yollu bir beyitinde şöyle kullanıyor. Kalafatcılarda ateş kayığın yağlattık Yine su aldı, çeküp iskeleye bağlattık.. Bibl. : Emrullah, Muhitül maarif.