İstanbulun eski büyük gedikli meyhanelerinde, vazifesi, müşterilerin çubuklarını yakmaktan ibaret olan meyhane uşağı ki “Ateş oğlanı” da denilir; hemen istisnasız, eli ayağı düzgün ve hattâ gayet hasnâ ve müstesna mahbub oğlanlardan seçilirdi. Büyük gedikli Selâtin meyhanelerinde bu dilber ateş oğlanları bilhassa süslenerek hizmete koşulurlardı, başlarında mavi püsküllü al Cezayir fesi, kâkülleri fesleğen saksısı gibi fesi kenarından kaşlar üstüne dökülmüş, sırma işlemeli all kadife veya al çuhadan cebkenler, beyaz gömleklerin kolları sıvanmış, belde al kuşak, altında yine sırmalı al renkli şalvar, ayaklar yalın, yalın ayaklarda al kadife tasmalı takunyalar. Ateş oğlanlarının hemen hepsi rumdu, bilhassa mahbubları ile meşhur Sakız ve İmroz adalarından getirtilirlerdi. Şâiri meçhul şu kıt’a Sakızadalı bir meyhâne ateşçisi hakkında söylenmiştir: Şimşir na’linde aynalı tasma Ateşoğlanı bir Sakızlı yosma, Hâki pâyin olduk ey perî peyker Ayağın cânıma nâz ile basma.. İstanbul akşamcıları arasında ateşçi üzerine şu fıkra pek meşhurdur: Esnaf şehbazı bir delikanlı her akşam meyhanede çakarmış. Bir sabah anası yanına gelip: — Oğlum, işretten vazgeç desam bır faydası olmıyacağını biliyorum, bari meyhanede içme de ne yapacaksan evde yap! demiş. Dalikanlıya bu söz tesir edip o akşam mezel...

İstanbulun eski büyük gedikli meyhanelerinde, vazifesi, müşterilerin çubuklarını yakmaktan ibaret olan meyhane uşağı ki “Ateş oğlanı” da denilir; hemen istisnasız, eli ayağı düzgün ve hattâ gayet hasnâ ve müstesna mahbub oğlanlardan seçilirdi. Büyük gedikli Selâtin meyhanelerinde bu dilber ateş oğlanları bilhassa süslenerek hizmete koşulurlardı, başlarında mavi püsküllü al Cezayir fesi, kâkülleri fesleğen saksısı gibi fesi kenarından kaşlar üstüne dökülmüş, sırma işlemeli all kadife veya al çuhadan cebkenler, beyaz gömleklerin kolları sıvanmış, belde al kuşak, altında yine sırmalı al renkli şalvar, ayaklar yalın, yalın ayaklarda al kadife tasmalı takunyalar. Ateş oğlanlarının hemen hepsi rumdu, bilhassa mahbubları ile meşhur Sakız ve İmroz adalarından getirtilirlerdi. Şâiri meçhul şu kıt’a Sakızadalı bir meyhâne ateşçisi hakkında söylenmiştir: Şimşir na’linde aynalı tasma Ateşoğlanı bir Sakızlı yosma, Hâki pâyin olduk ey perî peyker Ayağın cânıma nâz ile basma.. İstanbul akşamcıları arasında ateşçi üzerine şu fıkra pek meşhurdur: Esnaf şehbazı bir delikanlı her akşam meyhanede çakarmış. Bir sabah anası yanına gelip: — Oğlum, işretten vazgeç desam bır faydası olmıyacağını biliyorum, bari meyhanede içme de ne yapacaksan evde yap! demiş. Dalikanlıya bu söz tesir edip o akşam mezelik öteberi alarak eve gelmiş; anası aşırı memnun olarak derhal oğluna tâze yemek yetiştirmek için mutfağa girmiş; oğlu da önüne tepsiyi koyup birkaç kadehten sonra çubuğu doldurmuş, fakat ateş yok: — Vâlide bir ateş: diye seslenmiş. — Peki oğul, şimdi getiririm! demiş. Demiş amma dur pilâvın yağını haşlıyayım da götürürüm, çorbanın tuzunu koyayım da götürürüm deyip aradan bir saat gezmiş, hâlâ ateş gelecek. Oğul, çubuğu elinde beklemiş, beklemiş, bakmış ki gelmiyecek, şişeyi kapınca fırlamış, anası oğlunu sokak kapısında görünce: — Oğlum, yine mi meyhaneye?! diye sormuş. — Anacığım, ben meyhaneye bunun için giderim, çubuğu doldurup da ateş! dedim mi ateşci oğlanın: Geliyor! demesiyle ateşi lülenin üzerinde görürüm!