Geçen asır sonlarının seçkin kabir taşı ustalarından; Eyyubtan Piyer Loti kahvesine doğru çıkarken, yolun sol kenarında, dört adım kadar içeride, Mektebi Bahriyede talebe iken on beş yaşında vefat eden oğlu Ahmed Necmeddin Efendinin kabri için yaptığı bir taş 1942 de yere devrilmiş olarak görülmüştü. Yüksek kabartma güller ile tezyin edilmiş olan bu taş İstanbul taş işçiliğinin bir bediası idi. Kitâbesinde bu çiçekleri göz yaşlariyle sularayak oyduğunu söyliyen sanatkâr baba, tâbir caizse, heykeltıraşîde natürmortun zirvesine yükselmiştir; usta bir taş kalemi güllerin keislerinde, tüveyçlerinde, yapraklarında hattâ incecik saklerini donatan dikenlerinde mermeri bir kuyumcu inceliğiyle oymuş ve bu suretle kırk beş para gülden mürekkep bir çerçeve ibda etmiştir. O zaman bu şâheserin yeri İslâm ve Şark eserleri müzesi olduğu düşünülerek müzenin müdürü merhum Abdülkadir Erdoğan’a haber verilmiş, muhterem âlim Eyyuba götürülerek taş gösterilmiş ve müzeye akledileceği vâdiyle derin bir meserret duyulmuştu. Maalesef üstâdın hastalığı bir müddet sonra emekliye ayrılması teşebbüsün tahakkukuna imkân vermemiş, İstanbul Ansiklopedisinin neşri hazırlığı meşgalesi bu satırların yazıldığı zamana kadar bu nefis kabir taşının unutulmasına sebep olmuş, 1947 de ise resminin yapılması için gidildiğ...

Geçen asır sonlarının seçkin kabir taşı ustalarından; Eyyubtan Piyer Loti kahvesine doğru çıkarken, yolun sol kenarında, dört adım kadar içeride, Mektebi Bahriyede talebe iken on beş yaşında vefat eden oğlu Ahmed Necmeddin Efendinin kabri için yaptığı bir taş 1942 de yere devrilmiş olarak görülmüştü. Yüksek kabartma güller ile tezyin edilmiş olan bu taş İstanbul taş işçiliğinin bir bediası idi. Kitâbesinde bu çiçekleri göz yaşlariyle sularayak oyduğunu söyliyen sanatkâr baba, tâbir caizse, heykeltıraşîde natürmortun zirvesine yükselmiştir; usta bir taş kalemi güllerin keislerinde, tüveyçlerinde, yapraklarında hattâ incecik saklerini donatan dikenlerinde mermeri bir kuyumcu inceliğiyle oymuş ve bu suretle kırk beş para gülden mürekkep bir çerçeve ibda etmiştir. O zaman bu şâheserin yeri İslâm ve Şark eserleri müzesi olduğu düşünülerek müzenin müdürü merhum Abdülkadir Erdoğan’a haber verilmiş, muhterem âlim Eyyuba götürülerek taş gösterilmiş ve müzeye akledileceği vâdiyle derin bir meserret duyulmuştu. Maalesef üstâdın hastalığı bir müddet sonra emekliye ayrılması teşebbüsün tahakkukuna imkân vermemiş, İstanbul Ansiklopedisinin neşri hazırlığı meşgalesi bu satırların yazıldığı zamana kadar bu nefis kabir taşının unutulmasına sebep olmuş, 1947 de ise resminin yapılması için gidildiğinde kaybolduğu görülmüştür. Mahallinde yapılan soruşturmada o civarda yerde bulunan bazı taşların kırılarak mezarlık duvarlarının tamirinde kullanıldığı öğrenilmiştir. Aşağıdaki satırlar 1942 de istinsah edilmiş kitâbesidir: “Hüvelbâki “Ey zâir! Şu nâzeninin kabri önünden güzâr eylerken bir vakfei dua ile pederin dümuu firak ile nakşeylediği güllere nazar eyle, sinini vefireden beri ircii emrine mutavaat eyleyen mü’minin ve mü’minatın kabri pür envarları içün fatihahân olarak taşlar naht eden bu fakir bir gün ömrü baharının on beşinci sâlinde bir gül-ü nâzikter iken solan oğlu içün dahi âhır ömründe kalem uracağını teemmül eylemezdi. Her yaprağı bir âhı cângüdaz ve her bir dikeni dili mecruhumda birer tîri firaktır. “Taşçı Atâ Efendinin mahdumu Mektebi Bahriyei Şâhâne şâkirdanından Ahmed Necmeddin Efendi ruhuna rizaenlillâh fâtiha Sene 1303 Şevvâli mükerrem 5” Bibl. : REK, Muzaffer Esen, Gezi notu.