Eski, İstanbul kadınlarının ağzından evin erkek çocuklarına, küçük delikanlılara karşı bir sevgi hitabı idi. Sarayı Hümayunda ise, Valide Sultanlar oğulları olan Padişahlara, bir an’ane olarak daima “Arslanım!..” diye hitap ederlerdi. İstanbulun günlük hayatında paşalar, beyler, ağalar, efendiler, patronlar, üstadlar maiyetlerine, zabitlerine, neferlerine, uşaklarına, arabacılarına, hamlacılarına, bahçıvanlarına, kalfalarına, çıraklarına fazla iş, fazla hizmet ve gayret istedikleri zaman: “Arslanım!..” diyerek teşvik etmişlerdir; hattâ ülfet ve münasebeti ayak üstü, geçici olduğu zamanlarda da bu takımdan adını dahi öğrenmiye lüzum olmayan kimselere, gençlere “Arslanım” denilmiştir. Gariptir ki İstanbul kadınları kendi aralarındaki ülfet ve muhabbet arasında birbirlerine de “arslanım” hitabını kullanırlardı. Zamanımızda yakın sevgi hitabı olmaktan çıkmış, yalnız yukarıdan aşağıya, amele, uşak, ırgad, boyundan gençlere bir teşvik hitabı olarak kullanılmaktadır; ve ekseriya muhatabın adı bilinmediği zaman söylenir.