İkinci Abdülhamid devri sonlarında namlı bakıcılarından; Üsküdarda Toygartepesinde otururdu. 40 kırk beş elli yaşlarında, kısa boylu, şişman, iğreti dişli, gözleri arada şehlâlaşarak kayar bir kadındı. Evlâtları çoktu. Zabit oğulları, Yüzbaşı, Kolağası rütbesinde damadları vardı. Bütün büyük konakları, köşkleri dolaşır, adımını atınca izzet ve ikramlarla karşılanır, baş sedire oturtulur, Hanımefendiler senli benli konuşurlardı. Üfürükçülüğü, büyücülüğü yok; yalnız bakıcılık ederdi. Çıkınından beşyüzlük tesbihi, saplı tütsülüğü ve küçük bir kutudaki dolama baharını andırır tütyüsü çıkarır, çanağa ateş kondurıur. bakacağı kişiyi karşısına oturtup adını, babasının, anasının adlarını sorduktan sonra ateşe bir tutam tütsü atarak, tesbihi çeke çeke, gözleri havada, söyler dururdu: — İşte Rüküş geldi. Hali bir acayipcene; besbelli senin üstünde bir ağırlık var, nazara gelmişsin. — Aman aman aman, Rüküş çırpınıyor. Ayol sana ne büyü yapmışlar, ne büyü! Tevekkele mi aklın fikrin başında değil! Taşradakilerin ne halde olduğuna, uzaktan geleceklere, başka bir diyara gidip gitmeyeceklere bakar: — Rüştü ortada, etrafında gülüp oynayanlar var, hiç merak etmeyin cümlesi sıhhat ve afiyette... Veya: — Ne o, şıpır şıpır deniz gözüküyor. Kıyıda yeşil yeşil ağaçlar arasında uzun bir yol Denizden gel...

İkinci Abdülhamid devri sonlarında namlı bakıcılarından; Üsküdarda Toygartepesinde otururdu. 40 kırk beş elli yaşlarında, kısa boylu, şişman, iğreti dişli, gözleri arada şehlâlaşarak kayar bir kadındı. Evlâtları çoktu. Zabit oğulları, Yüzbaşı, Kolağası rütbesinde damadları vardı. Bütün büyük konakları, köşkleri dolaşır, adımını atınca izzet ve ikramlarla karşılanır, baş sedire oturtulur, Hanımefendiler senli benli konuşurlardı. Üfürükçülüğü, büyücülüğü yok; yalnız bakıcılık ederdi. Çıkınından beşyüzlük tesbihi, saplı tütsülüğü ve küçük bir kutudaki dolama baharını andırır tütyüsü çıkarır, çanağa ateş kondurıur. bakacağı kişiyi karşısına oturtup adını, babasının, anasının adlarını sorduktan sonra ateşe bir tutam tütsü atarak, tesbihi çeke çeke, gözleri havada, söyler dururdu: — İşte Rüküş geldi. Hali bir acayipcene; besbelli senin üstünde bir ağırlık var, nazara gelmişsin. — Aman aman aman, Rüküş çırpınıyor. Ayol sana ne büyü yapmışlar, ne büyü! Tevekkele mi aklın fikrin başında değil! Taşradakilerin ne halde olduğuna, uzaktan geleceklere, başka bir diyara gidip gitmeyeceklere bakar: — Rüştü ortada, etrafında gülüp oynayanlar var, hiç merak etmeyin cümlesi sıhhat ve afiyette... Veya: — Ne o, şıpır şıpır deniz gözüküyor. Kıyıda yeşil yeşil ağaçlar arasında uzun bir yol Denizden gelecek yolcunuz da var, karadan gelecekler de; veyahut: — Minareler, ezanlar okunuyor, karşımda İstanbul belirdi. İçinizde İstanbuldan dışarı çıkacak kimsecikler yok!.. diyerek öter dururdu. Saçlı sakallı, Beyden, Efendiden kişilerin de bunlara inandıkları olurdu. Sonra kahvesini, şerbetini içer, bir mecidiye iki mecidiye, baktıranlar çoksa bir lira avaidini alır giderdi. Gûya bilmem hangi lohusalığında allar basmış. İyi saatlere karışmış. Bu bakıcılığı onlardan yadigâr imiş. Sermed Muhtar Alus