İstanbul toprağının en nefis çileği Arnavudköyünde yetişir; fakat şöhreti pek eski değildir. 1546 senesinde İstanbula gelen Pierre de Gylli, bu civarın üzüm bağları ile kaplı olduğunu da yazıyor. Tarihî vesikalar da bu bağların yakın zamanlara kadar mevcudiyetini teyid ediyor. Ancak 1804 senesinde, meşhur İspilânti ailesinin ilk çilek fidanlarını getirmesinden sonradır ki üzüm bağları çilek bahçelerine kalboluyor. O gün bugün çilekçilik Arnavudköyünde gelişip gidiyor. Zamanımızda İstanbul çarşılarında satılan çileklerin ancak yüzde beşi bu köy mahsulüdür; Yeniköy, İstinye hattâ Pendik bahçelerinde, belki ondan daha iyi cins yetiştirilen çilekler, hep bu isim altında sürülür. Arnavudköyünde iki cins çilek yetişir: Frenk çileği ve Osmanlı çileği, Bilhassa Osmanlı çileği kendine hâs kokusu ile bir nefîse olup elde edilen mahsul de çok değildir. Otuz senedenberi bu işle meşgul olup köyün bütün yerlilerince tanınan, hattâ Türkiyenin muhtelif bölgelerinden, kendisine fidan almak için müracaat edilen yetmişlik Yorgi Baban, Arnavudköy çilek ziraatini şöylece nakleder: Çilek kadar işi Allaha kalmış bir meyva yoktur. Kimse: “Ben iyi çilek yetiştirebilirim, bu işin ehliyim” diyemez; derse yalan söyler. Meselâ umumiyetle lodos tutan taraf, poyraz tutan taraftan on gün evel gelişirse de pek b...

İstanbul toprağının en nefis çileği Arnavudköyünde yetişir; fakat şöhreti pek eski değildir. 1546 senesinde İstanbula gelen Pierre de Gylli, bu civarın üzüm bağları ile kaplı olduğunu da yazıyor. Tarihî vesikalar da bu bağların yakın zamanlara kadar mevcudiyetini teyid ediyor. Ancak 1804 senesinde, meşhur İspilânti ailesinin ilk çilek fidanlarını getirmesinden sonradır ki üzüm bağları çilek bahçelerine kalboluyor. O gün bugün çilekçilik Arnavudköyünde gelişip gidiyor. Zamanımızda İstanbul çarşılarında satılan çileklerin ancak yüzde beşi bu köy mahsulüdür; Yeniköy, İstinye hattâ Pendik bahçelerinde, belki ondan daha iyi cins yetiştirilen çilekler, hep bu isim altında sürülür. Arnavudköyünde iki cins çilek yetişir: Frenk çileği ve Osmanlı çileği, Bilhassa Osmanlı çileği kendine hâs kokusu ile bir nefîse olup elde edilen mahsul de çok değildir. Otuz senedenberi bu işle meşgul olup köyün bütün yerlilerince tanınan, hattâ Türkiyenin muhtelif bölgelerinden, kendisine fidan almak için müracaat edilen yetmişlik Yorgi Baban, Arnavudköy çilek ziraatini şöylece nakleder: Çilek kadar işi Allaha kalmış bir meyva yoktur. Kimse: “Ben iyi çilek yetiştirebilirim, bu işin ehliyim” diyemez; derse yalan söyler. Meselâ umumiyetle lodos tutan taraf, poyraz tutan taraftan on gün evel gelişirse de pek belli olmaz. Aksi de vaki olur. Çilek yetiştirmek için evvelâ tarlanın hazırlanması lâzımdır. Toprak, yağmur yiyip iyice oturması için kasıma kadar bırakılır. Bu ay sonunda veya şubatta çukurlar açılır, ufak bir çomağa bağlı olarak fidan konur. Etrafı hava almasın diye iyice kapatılır, aksi takdirde kurur. Nisanda hafif bir çapa lâzımdır, türeyen uzantıların temizlenmesi icabeder. Şubatta dikilen fidanlar ekseriya Mayısta ilk mahsulünü verir; Kasımda dikilenler mahsul vermez. Temmuz - Ağustos aylarında, yine yabanî otların, uzantıların, hiç bırakılmıyasıya temizlenmesi gerektir. Eylûlde bir çapa daha vurulursa iyi olur. Çileğin kendine hâs dikiliş tarzı vardır. Fidanlar birbirlerinden birer buçuk karışlık mesafe ile, bir boyda yirmi öbür boyda dört tane olmak üzere, “Tahta” tâbir edilen seksenerlik, nadiren yüz yirmi olur, guruplar halinde dikilir. Gelşime esnasında kuruyanlar çıkarılıp atılır. Fakat yerine yenileri dikilmez. Bir kök, iyi bakıldığı takdirde bir kiloya kadar mahsul verir. Bir tarladan da (?) üç yüz kilo kadar alınabilirse de, bu miktar tarlanın büyüklüğüne tâbi olduğu gibi, kesin olarak tahdit etmeğe imkân yoktur. Son yılların kuraklığı yüzünden mahsulü çok azalan Arnavudköy çilekleri, şehrin kuzey batısında bulunmaktadır. İlk mahsulün yendiği Mayıs ayında, Arnavudköy çileği bahçeleri pek şenlenir. İsmail Ersevim