Halk arasındaki şöhreti ile Büyük Hafız Yaşar, 1849 da İstanbulda doğdu; babası, Bartın eşrafından Mavnacızâde Halil Efendidir. Çocukluğu esnaf yanında çıraklık ile geçti, bir dividcinin yanında çalıştı ve bu sanatta ustalığa kadar yükseldi. Fakat okumağa karşı o kadar coşkun bir aşkı vardı ki yaşı hayli ilerlemiş olduğu halde sağlam bir medrese tahsili yapmağa muvaffak oldu. Bir taraftan da musikiye olan sevgisi kendisini devrin üstadlarındanr Zekâi Dede ile tanıştırdı. Gür davudî sesi, Dedenin sayesinde usul sahibi oldu. Durgun bir sabah Beylerbeyi Camii minaresinden ezan okurken, sesi karşısındaki Yıldız sırtlarına aksetmiş, uyanık bulunan İkinci Abdülhamid tatlı nağmelerine hayran olarak hemen o anda Beylerbeyine adam gönderip Arif Yaşarı saraya getirtmişti. Felsefeye olan meyil ve merakıyle Dervişlik yoluna saptı; evvelâ Rüfaiye tarikatına intisap etti; sonra Bektaşi oldu; çocukluğu ve gençliği çok müteassıb bir muhitte geçmiş olduğu halde liberal bir tefekkür sistemine sahip olarak doğmuştu; Bektaşilik de, dışarıdan, ona en uygun bir tarikat kisvesi görünüyordu; fakat içine girince, bu tarikatın da liyakatsiz ellerde kalmış olduğunu gördü; fikir asaletinin geniş tesamühüne rağmen tahammül edemedi, o devirde İstanbulda Bektaşilerin Kutbu sayılan Ali Nutkı Babaya istifanemesi...

Halk arasındaki şöhreti ile Büyük Hafız Yaşar, 1849 da İstanbulda doğdu; babası, Bartın eşrafından Mavnacızâde Halil Efendidir. Çocukluğu esnaf yanında çıraklık ile geçti, bir dividcinin yanında çalıştı ve bu sanatta ustalığa kadar yükseldi. Fakat okumağa karşı o kadar coşkun bir aşkı vardı ki yaşı hayli ilerlemiş olduğu halde sağlam bir medrese tahsili yapmağa muvaffak oldu. Bir taraftan da musikiye olan sevgisi kendisini devrin üstadlarındanr Zekâi Dede ile tanıştırdı. Gür davudî sesi, Dedenin sayesinde usul sahibi oldu. Durgun bir sabah Beylerbeyi Camii minaresinden ezan okurken, sesi karşısındaki Yıldız sırtlarına aksetmiş, uyanık bulunan İkinci Abdülhamid tatlı nağmelerine hayran olarak hemen o anda Beylerbeyine adam gönderip Arif Yaşarı saraya getirtmişti. Felsefeye olan meyil ve merakıyle Dervişlik yoluna saptı; evvelâ Rüfaiye tarikatına intisap etti; sonra Bektaşi oldu; çocukluğu ve gençliği çok müteassıb bir muhitte geçmiş olduğu halde liberal bir tefekkür sistemine sahip olarak doğmuştu; Bektaşilik de, dışarıdan, ona en uygun bir tarikat kisvesi görünüyordu; fakat içine girince, bu tarikatın da liyakatsiz ellerde kalmış olduğunu gördü; fikir asaletinin geniş tesamühüne rağmen tahammül edemedi, o devirde İstanbulda Bektaşilerin Kutbu sayılan Ali Nutkı Babaya istifanemesini gönderdi ve tarikat icazetnamesiyle âlâmetlerini geri verdi. Şakpayı, kanunî mecburiyetinden bir gün evvel giyen, Franz Liszt’in İkinci Macar rapsodisini birkaç defa çaldırtan Ali Yaşar Babanın bu hareketi, Bektaşiliğin son devri için üzerinde önemle durulacak bir vakadır. İran Şehinşahı tarafından “Şirü Hurşid” nişaniyle taltif edilen ve İran devletinin İstanbulda resmî mersiyehânı olan Ali Yaşar Baba 1932 de seksen üç yaşlarında öldü. Kendisini yakından tanıyanlara güzellik ve doğruluğun âşıkı bir adam hâtırası bıraktı. Halûk Cemil Tanju