Klâsik Türk musikisinin büyük kıymetleri yetiştirmiş olan geçen asrın seçkin tanbûrisi, ne zaman doğduğu bilinmiyor; Enderundan yetişmiştir. Keçi Arif ağa yüzce gayet çirkin imiş; lâkabı, simasını tahayyül ettirebilir; çelebi ve hatır koruyucu kapı yoldaşları “Keçi” demez, “Şirin Ârif Ağa” derlermiş... Musikiye çılgın bir aşk ile düşkünlüğü pek küçük yaşlardı başlamış. Üçüncü Selim zamanında girdiği İstanbul Sarayında ömrünü meşkhanelerde geçirmiş, tanbur, onun elinde kendisine mahsus bir saz olmuş ve devrinin musiki mahfillerinde bir âlimin şanına lâyık hörmeti görmüş... Gayet nazik, mahcup, fevkalâde çekingenmiş. Buna çirkinliği de eklenince sarayda terakki edememiş.. Kiler koğuşundan bir çok acemiler Keçi Arif Ağaya takaddüm etmişler. Nihayet (H. 1229) 1813 yılında çavuş olabilmiş... Hâfız İlyas Efendi “Vakayii Letaifi Enderuniye” adındaki tarihçesinde Keçi Ârif Ağaya dair bir fıkra nakleder: Ârif Ağanın Necib isminde bir çırağı varmış.. Gayet zeki ve “Yusufi Sâni” denilmeğe lâyık çok güzel bir genç imiş... İffet ve namus timsali olan Ârif Ağa, dilber Necibe kalbinin bütün necâbetiyle âşık olmuş.. Ve ona bütün hüner ve bilgisini devretmiş.. Üstadın bu alâkası dedikoducu saray muhitinde gizli kalmamış, çocuğa da “Keçinin kuzusu” lâkabını takmışlar... 1239 Rebiülevvelinin beşinc...

Klâsik Türk musikisinin büyük kıymetleri yetiştirmiş olan geçen asrın seçkin tanbûrisi, ne zaman doğduğu bilinmiyor; Enderundan yetişmiştir. Keçi Arif ağa yüzce gayet çirkin imiş; lâkabı, simasını tahayyül ettirebilir; çelebi ve hatır koruyucu kapı yoldaşları “Keçi” demez, “Şirin Ârif Ağa” derlermiş... Musikiye çılgın bir aşk ile düşkünlüğü pek küçük yaşlardı başlamış. Üçüncü Selim zamanında girdiği İstanbul Sarayında ömrünü meşkhanelerde geçirmiş, tanbur, onun elinde kendisine mahsus bir saz olmuş ve devrinin musiki mahfillerinde bir âlimin şanına lâyık hörmeti görmüş... Gayet nazik, mahcup, fevkalâde çekingenmiş. Buna çirkinliği de eklenince sarayda terakki edememiş.. Kiler koğuşundan bir çok acemiler Keçi Arif Ağaya takaddüm etmişler. Nihayet (H. 1229) 1813 yılında çavuş olabilmiş... Hâfız İlyas Efendi “Vakayii Letaifi Enderuniye” adındaki tarihçesinde Keçi Ârif Ağaya dair bir fıkra nakleder: Ârif Ağanın Necib isminde bir çırağı varmış.. Gayet zeki ve “Yusufi Sâni” denilmeğe lâyık çok güzel bir genç imiş... İffet ve namus timsali olan Ârif Ağa, dilber Necibe kalbinin bütün necâbetiyle âşık olmuş.. Ve ona bütün hüner ve bilgisini devretmiş.. Üstadın bu alâkası dedikoducu saray muhitinde gizli kalmamış, çocuğa da “Keçinin kuzusu” lâkabını takmışlar... 1239 Rebiülevvelinin beşinci cuma günü (9 Ekim 1823) Silâhdar Giridli Ali Ağa, Ayasağadaki çiftliğinde İkinci Mahmuda bir ziyafet vermiş. Bu vesile ile tertip edilen zengin bir geçit faslında Derviş İsmail Ağa, Sabâ buselikten: Yâr ile âteşmekân olsam da gülşendir bana Bestesini, arkasından da: Hârâları hâkester ider âteşi âhım Yürüksemaisini okumuş.. Derviş İsmail okurken; Ârif Ağa gizlice acemisi Necibin yüzüne bakarmış.. Mûzib müsahiblerden biri bunu görmüş, Pâdişaha da göstermiş ve izin aldıktan sonra Keçi Ârif Ağaya: — Ârif Ağa! “Şu karşıki dağda bir kuzu meler” şarkısını okuyunuz! Diye seslenmiş, zavallı tanbûrinin yüzü hicabından bembeyaz olmuş ve boynunu mazlûmane bükerek bir sanatkâra hâs zerafetle: — Emrinize kurban olayım! Diyerek bu meşhur şarkıyı okumuş.