İstanbulun ayaktakımı külhânileri ve hâneberduş gürûhu argosunda “yan kesicilikle çalmak, bir şeyi sahibi görmeden almak, aşırmak; yankesici”; fakat ekseriya, zâbıtaca müseccel hırsız olmayıp aşırıcılığı huy edinmiş olanlar hakkında, tıbbî ıstılâh ile “Kleptomani ve kleptoman” karşılığı kullanılır ki, daha ziyâde kendi ayakdaşlarını mutazarrır eden kimselerdir; araklamak, evvelden tasarlanmış, bir dükkâna veya eve kapı pencere açıp, dam delip girilmek suretiyle yapılan hırsızlık değildir, pek tabiî evvelâ kendi muhitinde, sonra herhangi bir yerde ortada duran bir şeyi, kimseye sezdirmeden almaktır; her hangi bir fırsatı kaçırmayıp ceb karıştıranlara da “araklayıcı, arakçı” derler. Kahvehânelerde iskambil oynarken sayı doldurmak ve oyun çıkmak; kazanmak için kâğıt çalanlara, tavlada pul çalanlara da bu sıfat verilir: Misaller: — Benim paket ne oldu ulan? — Midilli buradaydı, araklamıştır!.. *** — Acıdım, kayıkda yatırdım, oltayı araklamış giderken... *** — Şoroluyu götür ama, gözünü aç, arakçıdır!.. *** — Araklayıcılık yok bak... — Gözünü aç, çıkan kâğıdı say!..