İstanbulun içinde kayıtsız şartsız, binek ve yük arabası tefrik edilmeden mutlak araba yasağı bir defa, ağır bir sinir hastası olan Sultan İbrahim zamanında hicrî 1057, milâdî 1647 yılında ilân edilmiş ve bu hükümdarın tahttan indirildiği tarihe kadar bir yıl devam etmiştir. Naimâ Tarihinde bu yasak 17 şaban 1057 pazartesi günü sadırâzam Salih Paşanın idâmı münasebeti ile şöylece nakledilir: “(Sinir hastası olar pâdişaha hareket, gezme tavsiye edilmişti), kâh tahtırevanla, kâh atlı, bazan da koçuya binerek şehir içinde dolaşırdı, bir kaç defa arabalarla karşılaşıp sokaklarda sıkıntı verdiğinden arabalar şehre girmesin ve şehirde bir ferd araba görmiyeyim diye yasak etmişlerdi. Yürek sıkılmasına ve sevdâvî illete mübtelâ olduklarından meşâyıhden bâzı kimselere kendilerini okutmakla müsterih olurlardı. Şabanın onyedinci pazartesi günü Davutpaşa semtinde meşhur çınar ağacı yanında sâkin bir imama (okunmaya) giderken önlerine bir araba gelir, gazaba gelüp tîz veziri çağırın diye (birbiri ardından) adamlar gönderdi. Derdmend Salih Paşa sarayında ikindi divanına hazırlanırken, (meslenin) aslını bilmez, bir çapkuna süvâr olup imamın evinde pâdişahla buluştukta: — Ben arabalara yasak etmiş iken niçin tenbihim tutulmaz, ben pâdişah değil miyim, tîz boğun!.. diye (avaz avaz bağırdılar, Sal...

İstanbulun içinde kayıtsız şartsız, binek ve yük arabası tefrik edilmeden mutlak araba yasağı bir defa, ağır bir sinir hastası olan Sultan İbrahim zamanında hicrî 1057, milâdî 1647 yılında ilân edilmiş ve bu hükümdarın tahttan indirildiği tarihe kadar bir yıl devam etmiştir. Naimâ Tarihinde bu yasak 17 şaban 1057 pazartesi günü sadırâzam Salih Paşanın idâmı münasebeti ile şöylece nakledilir: “(Sinir hastası olar pâdişaha hareket, gezme tavsiye edilmişti), kâh tahtırevanla, kâh atlı, bazan da koçuya binerek şehir içinde dolaşırdı, bir kaç defa arabalarla karşılaşıp sokaklarda sıkıntı verdiğinden arabalar şehre girmesin ve şehirde bir ferd araba görmiyeyim diye yasak etmişlerdi. Yürek sıkılmasına ve sevdâvî illete mübtelâ olduklarından meşâyıhden bâzı kimselere kendilerini okutmakla müsterih olurlardı. Şabanın onyedinci pazartesi günü Davutpaşa semtinde meşhur çınar ağacı yanında sâkin bir imama (okunmaya) giderken önlerine bir araba gelir, gazaba gelüp tîz veziri çağırın diye (birbiri ardından) adamlar gönderdi. Derdmend Salih Paşa sarayında ikindi divanına hazırlanırken, (meslenin) aslını bilmez, bir çapkuna süvâr olup imamın evinde pâdişahla buluştukta: — Ben arabalara yasak etmiş iken niçin tenbihim tutulmaz, ben pâdişah değil miyim, tîz boğun!.. diye (avaz avaz bağırdılar, Salih Paşa özür dileyecek oldu, dinlemeyüb) imamın evinde kuyu urganı ile bî günah Salih Paşayı ol saat boğdular (B. : İbrahim; Salih Paşa).