İkinci Abdülhamid devri ricalinden süvari kumandanı Mehmed Paşanın cariyelerinden on iki yaşında bir kızcağız idi. 16 Cemaziyelâhır 1305 (M. 1887) gecesi Lâleli civarında çıkan yangında ateş Mehmed Paşanın konağını da sarmış ve bu zavallı kızcağız kurtulamıyarak konak ile beraber yanmıştı. Bu hazin vaka Büyükşehirde fevkalâde derin bir teessür uyandırmış, bu arada Muallim Nâci, o zamanlar neşretmekte bulunduğu Mecmuai Muallimin 25 inci sayısında şu tarih kıt’asını yazmıştı. Sûz efken oldu kalbime bir vak’ayi nâgehzuhur Bir duhteri bîçareyi mahvetti bî pervâ lehîb Yazdrdı vicdanın bana tarihi cevherdarını “Gülgoncei nevres iken yandı kül oldu Andelib”. Şâir: “Esnai tefekkürde: Bir gice pervâneveş nâçar yandı Andelib mısraı da bir ziyadesiyle tam tarih oldu, buna ta’miyesini göstermek için şöyle bir söz ilâve etmek lâzım geliyor: Çok mu tarihin yazarken arşe çıksa meddi âh İtikadıma göre ta’miyeli tarih ne derece güzel olsa yine o kadar sevilmez!» diyor.