İkinci Abdülhamid devrinin bu ismi taşıyan iki namlı aktrisi kantocusundan biri ve yaşlısı; ilk defa Pirinççi gazinosunda bir hânende olarak görünmüştü. Sonra bir yangında harap olan Kuşlu Tiyatrosunun sahnesinde bir kanto yıldızı oldu. Ahmed Rasim’in târifine göre, uzun boylu, duru beyaz, balıketinde, sesi gür, yalnız biraz durgun tavırlı bir kadındı. Zamanın ıstılahınca “geçkin” denilecek çağlarına kadar sahnede yıprandı; fakat Abdi’nin, Kel Hasan’ın ilânlarında adı daima bir kıymet olarak kullanıldı. Son günleri, yalnız gündüzün açık olan ve tiyatrodan ziyade bir rezalethâne olan Sahnei Âlemde geçti; ve Amerikan Tiyatrosunun direktörü Sotiraki ile evlendikten sonra sahneden büsbütün çekildi ve pek çabuk unutuldu. Tâzeliğinde: Kuzumu kaybettim dağda Aradım bulamadım bağda Kaldı gözlerim yollarda Ağla gözlerim ağla. Kantosunu Strauss’lardan birinin bir valsine uydurarak okuduğu zamanlar, tiyatronun alkış tûfânına tutulduğunu söylerler. Ahmed Rasim, diğer bir yazısında da şunları yazıyor: “Büyük Amalya, beyazca, karakaş, karagöz, Ermenice hoşur tâbirine mâsadak otuz beşlik kantocu bir kızoğlan kızın her sınıftan, her milletten, elhâsıl her çeşit insandan muhtelif sevdâzedeleri vardı. Bu kız sahneye çıkıp da rumca şivesi, falso sesiyle: Üstü açık faytonda Gezerim piyasada Harf ...

İkinci Abdülhamid devrinin bu ismi taşıyan iki namlı aktrisi kantocusundan biri ve yaşlısı; ilk defa Pirinççi gazinosunda bir hânende olarak görünmüştü. Sonra bir yangında harap olan Kuşlu Tiyatrosunun sahnesinde bir kanto yıldızı oldu. Ahmed Rasim’in târifine göre, uzun boylu, duru beyaz, balıketinde, sesi gür, yalnız biraz durgun tavırlı bir kadındı. Zamanın ıstılahınca “geçkin” denilecek çağlarına kadar sahnede yıprandı; fakat Abdi’nin, Kel Hasan’ın ilânlarında adı daima bir kıymet olarak kullanıldı. Son günleri, yalnız gündüzün açık olan ve tiyatrodan ziyade bir rezalethâne olan Sahnei Âlemde geçti; ve Amerikan Tiyatrosunun direktörü Sotiraki ile evlendikten sonra sahneden büsbütün çekildi ve pek çabuk unutuldu. Tâzeliğinde: Kuzumu kaybettim dağda Aradım bulamadım bağda Kaldı gözlerim yollarda Ağla gözlerim ağla. Kantosunu Strauss’lardan birinin bir valsine uydurarak okuduğu zamanlar, tiyatronun alkış tûfânına tutulduğunu söylerler. Ahmed Rasim, diğer bir yazısında da şunları yazıyor: “Büyük Amalya, beyazca, karakaş, karagöz, Ermenice hoşur tâbirine mâsadak otuz beşlik kantocu bir kızoğlan kızın her sınıftan, her milletten, elhâsıl her çeşit insandan muhtelif sevdâzedeleri vardı. Bu kız sahneye çıkıp da rumca şivesi, falso sesiyle: Üstü açık faytonda Gezerim piyasada Harf atarım kızlara Bırakırım merakta dedi mi, el vurmalariyle hengâmeler kopar, perde iner inmez ıslıklar, ayaklarla tepinmeler, baston patırtıları, nerede öğrenildiği anlaşılamayıp bir daha mânasına olan Bis!.. Bis!.. sadaları yükselirdi”. Devrin şarkı risalelerine geçmiş bir de meşhur nihavend kendi kantosu vardır: Tâliim ah tâliim ah, tâliim Dolabımı açtı döktü yemeğim Boşuna mı gitti benim emeğim Dolabımı açtı, ekmeğimi kaptı, Beni görünce tavana kaçtı. Kediyi ben yakaladım, Bir iyice patakladım. Mırnav mırnav mırnav mırnav, Miyav, miyav, miyav, miyav!.. Bu kanto, Türk Tiyatrosunun hakikî şahsiyetine henüz kavuşamadığı bir devirde, sahnede bayağı kepâzeliğin örneklerinden biridir; Amalya ve emsali kadınlar ayak takımı alkışı toplamış şöhretlerdir. Bibl. : Ahmed Rasim, Muharrir buya; Ahmed Rasim, Fuhşi atik; Kanto Mecmuası