1890 - 1900 yılları arasında, kışın Beyoğlunda, ramazanlarda Şehzadebaşında, yazın mesirelerde dolaşır bir dilenciydi; bir kolu çolak, dişleri çürük çarık, gayet yılışkan, paşaların, beylerin, hanımların arabalarına sokulur. Kandilli temennahları basa basa tepeye damlar; gayet terbiyeliliğe, nazikliğe yeltenir. Erkek, kadın herkesi adiyle saniyle bilir: «Vay filânca beyimiz! Vay falanca hanımefendimiz, keyfi âlileri iyidir inşallah. Çâkirinizin âfiyetim Elhamdüllilâh berkemaldir» diye lûgatler paralar. Başında limon kabuğu kadar yağlı fes, boynunda kir içinde yakalık ve kravat, sırtında lime lime bir redingot. Arapkirli idi. Herkes de kendisini severdi. Hemen kuruşu dayar. O da yine yerlere kadar temennaları savururdu. Beylerle hanımlar arasında meyanecilik te eder, usulcacık haber, mektup götürür, getirir, çeyreği hattâ bazan mecidiyeyi cebe atardı. Yani muhabbet tellâllığı da ederdi. Sermed Muhtar Alus Çolak Ali Bey (Resim: S. M. Alus)