İkinci Abdülhamid devri sonlarında, Üsküdarın mektep görmüş namlı tulumbacı kabayılarından; Üsküdarlı Vâsıf Hoca, İstanbul Ansiklopedisine verdiği notlarda onu şu şirin satırlarla tarif ediyor: «Diyebilirim ki zamanının en kuvvetlisi ve en sabırlısı, ve mütehamili idi; ama manda gibi bir adamdı; vurdum duymaz denilse yeri vardı; bir defa bir öküz arabasını terkerleklerinden tutunca iki üç arşın aksi tarafa çevirmişti. Bir defa da, o zamanları idrâk etmiş bütün Üsküdtarlılar bilir, kömür yüklü bir manda arabası üstüne devrilmiş, pamuk torbasının altından kalkar gibi doğruvermişti. Fazla yağmurlarda selin ortasında manda gibi oturur ve uzanırdı. Hattâ yine böyle yağmurlu bir gece, Daire tulumbacılarından Kara Mehmed Martdokuzunu kasığından yaralamış, rahmetli hemen Toptaşı bayırından inen suların ortasına oturmuş, kuşağından rakı şişesini çıkarıp: «Kırılmamış be!» diye çekmeğe başlamış. Kevser şarabı nasib olsun».