Geçen asrın sonları ile asrımızın ilk yarısında büyük şehrin en büyük şöhretlerinden biri; en yüksek tabakadan ayak takımına varınca bütün İstanbulluların sevdiği, hürmet etdiği bir sima; Türk tababetinin ilerlemesi ve Türkiyede halk sağlığının korunması yolunda makaleleri, kitabları ve üniversitedeki dersleri ile, üzerine aldığı vazifelerde geniş ve sağlam bilgisi, gayreti ile, ve nihayet şahsen tıbbî müdahaleleri ile yarım asırdan fazla çalışmış büyük hekim-profesör; Türkiyeye jinekoloji’yi getiren, Türk fennî ebelerinin babası, ilk Türk doğum evini açan adam; Hilâli Ahmer (Kızıl Ay) cemiyetinin hakiki kurucusu, Himâyei Etfal (Çocuk Esirgeme) kurumu ile Süt Damlası’nın müessisi, Türk tıb edebiyatında bir inkilâbın mübeşşiri olan “Nevsâli Âfiyet” in müellifi; insanlığın dostu olarak milletler arası bir isim; 1862 de İstanbulda doğdu, babası 1877 de ilk meb’usan meclisinde Kosova mebusu olan Ömer Şevki Paşadır. Orta tahsilini Kosova askeri rüşdiyesinde yapmış, 1883 de Askerî Tıbbiye mektebini bitirerek ayni yüksek mektebe müsabaka imtihanı ile ebelik kürsüsü muallim muavini tayin edilmiş, mesleğinde gayreti ve zekâsı ile nazarı dikkati celb ederek 1885 de ihtisasını tamamlamak üzere Parise gönderilmiş, 1889 da kadın ve çocuk hastalıkları ve doğum mütehassısı olarak dönmüş, yine A...

Geçen asrın sonları ile asrımızın ilk yarısında büyük şehrin en büyük şöhretlerinden biri; en yüksek tabakadan ayak takımına varınca bütün İstanbulluların sevdiği, hürmet etdiği bir sima; Türk tababetinin ilerlemesi ve Türkiyede halk sağlığının korunması yolunda makaleleri, kitabları ve üniversitedeki dersleri ile, üzerine aldığı vazifelerde geniş ve sağlam bilgisi, gayreti ile, ve nihayet şahsen tıbbî müdahaleleri ile yarım asırdan fazla çalışmış büyük hekim-profesör; Türkiyeye jinekoloji’yi getiren, Türk fennî ebelerinin babası, ilk Türk doğum evini açan adam; Hilâli Ahmer (Kızıl Ay) cemiyetinin hakiki kurucusu, Himâyei Etfal (Çocuk Esirgeme) kurumu ile Süt Damlası’nın müessisi, Türk tıb edebiyatında bir inkilâbın mübeşşiri olan “Nevsâli Âfiyet” in müellifi; insanlığın dostu olarak milletler arası bir isim; 1862 de İstanbulda doğdu, babası 1877 de ilk meb’usan meclisinde Kosova mebusu olan Ömer Şevki Paşadır. Orta tahsilini Kosova askeri rüşdiyesinde yapmış, 1883 de Askerî Tıbbiye mektebini bitirerek ayni yüksek mektebe müsabaka imtihanı ile ebelik kürsüsü muallim muavini tayin edilmiş, mesleğinde gayreti ve zekâsı ile nazarı dikkati celb ederek 1885 de ihtisasını tamamlamak üzere Parise gönderilmiş, 1889 da kadın ve çocuk hastalıkları ve doğum mütehassısı olarak dönmüş, yine Askerî Tıbbiyeye muallim tayin edilmiştir. Hazakati ile pek genç yaşında büyük şöhret kazanmış, asker olarak süratle terfi ederek ferikliğe kadar yükselmiştir. Meclisi Sıhhiyei Umumiye, Meclisi Tıbbiyei Mülkiyede azalık, reislik yapmış, İstanbul Darülfünunu Tıb Fakültesi reisliğine seçilmiş, Darülfunun Emini (rektör) olmuş, Türkiye Büyük Millet Meclisinin beşinci ve altıncı seçim devrelerinde Bilecik mebusu olarak Meclise girmiştir, hattâ Altıncı Büyük Millet Meclisini en yaşlı mebus olarak o açmıştır. 19 mart 1940 Ankarada kalb sektesinden ölmüştür. Ölümü bütün yurdda ve bilhassa İstanbulda derin teessür uyandırmış, nâşi o gece kalkan eksprese bağlanmış hususî bir vagonla İstanbula getirilmiş, 20 mart sabahı Haydarpaşa büyük bir kalabalık tarafından karşılanan tabut Sultan Mahmud Türbesi civarındaki evine götürülmüş, ertesi gün de onbinden fazla İstanbullunun iştiraki ile pek büyük bir cenâze alayı yapılmış, Bayazıd Camiinde kılınan namazından sonra Üniversiteye götürülmüş, hazin bir ihtifali müteakib Merkezefendi Mezarlığındaki aile sofasına defin edilmiştir. Türkiyede fennî ebeliğin babası ve ilk doğum evinin de kurucusu olduğu halde kendisi evlenmemiş, memleketimizin meşhur bekârlarının pîri olarak ölmüştü. Mükemmel bir saat gibi şaşmayan mesaisini, bu mesainin bereketli mahsulünü hususi hayatındaki yalnızlığına borçlu olduğu muhakkaktır. Pek genç yaşlarında ölümü gününün arifesine kadar daima akşamları saat onda yatmış ve sabahları beşde kalkarak çalışma masasının başına oturmuştu. Herkese karşı nâzik ve kibar, hastalarına karşı ise bir ipek adamdı. İstanbul Üniversitesindeki kürsüsünden emekliye ayrıldığında o kürsünün temsili mesuliyetini üzerine almış olan Prof. Tevfik Remzi Kazancıgil Besim Ömer Paşanın ölümü münasebeti ile Cumhuriyet Gazetesine yazdığı uzun bir makalede “içtimaî hizmetlerin âşıkı” diye güzel bir târifden sonra: “Yabancı memleketlerde de bizi şeref ve haysiyetle temsil etmiştir; kendisini bir kerecik gören kim olduğunu sormakdan nefsini men edememiştir. Bedenen çelimsiz adamdı, fakat dünyaya bir iş için geldiğine iman etmiş, durmadan çalışmıştı” diyor. Merhum Ercümend Ekrem Talu Son Posta Gazetesinde şunları yazmış idi: “Son demine kadar güzel adam sıfatını muhafaza etmişti, hele kafası.. Bir gün Ankara Palas’ın umuma mahsus salonunda onu ilk defa gören bir Fransız kadın gazeteci: — Ne güzel kafa... demişti. — O kafanın içi de dışı kadar güzeldir madam!. dedim”. Besim Ömer Akalın (Resim: H. Çizer)