Geçen asır sonlarında İstanbulun en uçarı tulumbacılarından ve namlı manici, semaici, destancılarındantır. 1937 de hayatta idi, iki gözü bakar kör olduğu halde Karagümrükte otururdu, perişan bir ihtiyardı. Bir gün merhum muharrir osman Cemal Kaygılıya şu son mânisini okumuş, ve sonra, ele avuca sığmayan gençliğini hatırlayarak hıçkıra hıçkıra ağlamıştır: Adam aman.... cı ... nacak Felek kökten budadı vurdu bir acı nacak Ellere ben acırken ben oldun acınacak... Bibl. : O. C. Kaygılı, Semai kahveleri.