On sekizinci asırda yaşamış bir kalem sahibi, “Esamii lâle” adında bir risalenin müellifi, hayatı hakkında bilgi edinilemedi; basılmamış, yazma bir nüshası İstanbul Üniversitesi kütüphanesinde bulunan eserinden, kendisinin sadırazam huzuruna girebilecek yahud bir sadırazamın dostu olabilecek bir mevkide olduğu anlaşılıyor. Eserine: Vaktidir ey kalemi câdû feu Göstere sihrile i’cazi sühen Hamdü temcidü sipâse başla Sana hemdem ola ezhâri çemen diye bir manzume ile başlıyan müellif, Peygamberimiz, ashabı kiramı, devrin padişahı Birinci Mahmudu ve zamanın veziri Mustafa Paşayı medhü senadan sonra “Muhakemei ânasır” başlığı altında bir bendde çiçekten bahsediyor ve sonra Türkiyede lâlenin ne zaman şöhret ve rağbet kazandığına dair bir fıkra naklediyor: On yedinci asrın büyük şeyhlerinden Üsküdarlı Hüdaî Aziz Mahmud Efendinin tekkesine (B.. Aziz Mahmud Efendi, Hüdaî) çileye girmiş tekkedeki vazifesi ihvanın papuçlarını dikmek, yamalamak olanbir derviş varmış. Şeyh efendi birgün bu dervişin odasına uğradığında, bir takım lâle soğanlarile meşgul olduğunu görmüş: — Bunlarla iştigalinden maksat nedir? Diye sormuş. Derviş : — Şeyhim, bunlar, doğup büyüdüğüm memleketin dağlarında bitip yetişmiş yadigârdır, bir yere ekeceğim. Bendeniz burada terbiye oldum. Bakalım himmetinizle bunlar ne ...

On sekizinci asırda yaşamış bir kalem sahibi, “Esamii lâle” adında bir risalenin müellifi, hayatı hakkında bilgi edinilemedi; basılmamış, yazma bir nüshası İstanbul Üniversitesi kütüphanesinde bulunan eserinden, kendisinin sadırazam huzuruna girebilecek yahud bir sadırazamın dostu olabilecek bir mevkide olduğu anlaşılıyor. Eserine: Vaktidir ey kalemi câdû feu Göstere sihrile i’cazi sühen Hamdü temcidü sipâse başla Sana hemdem ola ezhâri çemen diye bir manzume ile başlıyan müellif, Peygamberimiz, ashabı kiramı, devrin padişahı Birinci Mahmudu ve zamanın veziri Mustafa Paşayı medhü senadan sonra “Muhakemei ânasır” başlığı altında bir bendde çiçekten bahsediyor ve sonra Türkiyede lâlenin ne zaman şöhret ve rağbet kazandığına dair bir fıkra naklediyor: On yedinci asrın büyük şeyhlerinden Üsküdarlı Hüdaî Aziz Mahmud Efendinin tekkesine (B.. Aziz Mahmud Efendi, Hüdaî) çileye girmiş tekkedeki vazifesi ihvanın papuçlarını dikmek, yamalamak olanbir derviş varmış. Şeyh efendi birgün bu dervişin odasına uğradığında, bir takım lâle soğanlarile meşgul olduğunu görmüş: — Bunlarla iştigalinden maksat nedir? Diye sormuş. Derviş : — Şeyhim, bunlar, doğup büyüdüğüm memleketin dağlarında bitip yetişmiş yadigârdır, bir yere ekeceğim. Bendeniz burada terbiye oldum. Bakalım himmetinizle bunlar ne olacak? demiş. Aziz Mahmud Efendi de: — Pabuççu lâlesi mübarek olsun! demiş. Ve o soğanlardan,, çiçekçciler siciline Papuççu Lâlesi diye kaydedilen çiçek yetişmiş. Bundan sonra evvelâ Hüdaî dergâhında, ve oradan da bütün İstanbulda lâle merakı başlamış. Bundan sonra “Mahiyeti lâle” başlığı altında bu çiçeğin vasıflarından bahs eden Belgradî Ahmed Kâmil bir fıkra kaydediyor: Bir gün sadırazam Mustafa paşayı ziyarete gitmiş, huzurundan çıkınca da bir müddet sadaret kethüdası Abdullah Efendinin odasına oğramış içinde ateş bulunmıyan ocağın önünde, gayet kıymetli çiçek şişelerinin içinde lâleler duruyormuş. Belgradlı Ahmed Kâmilin gözü “Al esvaplar giymiş bir dilber”e benziyen bir lâleye saplanmış, adını sormuş: — Henüz açtı, bir muvafık isim düşünüyoruz demiş. Belgradî de: — Eseri tecelli!.. deyivermiş. Sadrazam kethüdası da bunu pek beğenerek yeni açmış olan bu al lâleye bu adı vermiş.. Bunun üzerine Ahmed Kâmil Efendi, çiçek meraklılarını isim arama külfetinden kurtarmak için altı yüze yakın isim uydurarak alfabe sırasile bir risale vücuda getirmiş ve adını “Esamii lâle” koymuş.