İkinci Abdülhamid devri sonlarında Fatih ve civarı semtlerin namlı bir meczubu; 40-50 yaşlarında, kısa boylu, şişman, çehresi yakışıklı bir adamdı, bıyıkları ağzının üstüne düşmüş, başında püskülsüz bir fes, fesin ibiğinde sarımsakla mavi boncuk, pantalonunun üstüne diz kapaklarına kadar inen kısa bir entari giyerdi, sırtında solmuş bir cübbe, ayaklarında da yarım pabuç, etrafına bakınmaz, kendi kendine homurdanır, söyledikleri anlaşılmaz, sabahtan akşama kadar âvare dolaşır dururdu. Avuçlarına da kendisine takılan mahalle çocuklarnıa atmak için çakıl taşlaşrı doldururdu; çocuklar: — Yemiş, yemiş, .... mamış Tombalak Ahmed Bey! Diye bağırışırlar. Ahmed Bey de kızar, köpürür, küfür ederek ve çakıl taşlarını atarak çocukları kovalardı; onlar dağılınca da attığı taşları birer birer toplardı. Çocuklardan biri taşlardan birini alır, kendisi de onun yakalayamıyacağını kestirdi mi, boynunu büker: — Köpeğin olayım evlâdım, taşımı bana ver!. Diye ağlaya ağlaya yalvarırdı. Bibl. : S. M. Alus, Not.