Padişah Abdülmecidin sevgili gözdesi, Tanzimat devri ricalinin en genci, harikulâde güzelliği İstanbulda dillere destan olmuş, zarafeti ile de ecnebi mahfillerde Osmanlı Sarayının seçkin bir siması olarak tanınmıştı; Beşiktaştaki konağı da Büyükşehrin, alafranga mobilya ile fevkalâde mükellef olarak döşenmiş ilk meskenlerinden olmakla meşhurdur; kendisini, hayatının son günlerinde Baş mabeyinci yapan Abdülmecide ölüm ânında dudaklarına zemzem döken de bu sevgili bendesi olmuştu. Efendisinin ölümü üzerine 4000 kuruş maaşla tekaüt edilen Ahmed Bey de çok yaşamamış, genç yaşında veremden ölmüştür. Üniversite kütüphanesindeki el yazması hâtıraları geçer asrın çok kıymetli ve zengin bir vesikası olan Aşçı Dede İbrahim Bey, süt kardeşi olan Mabeyinci Ahmed Beyden bahsederken şunları yazıyor: “Sene 1271; evimiz Lâleli Camii karşısında çıkmaz sokakta idi. Bir gün sabahleyin civarımızdan yangın çıktı; biz de yandık. Hemen bir ev buluncıya kadar süt biraderim Ahmed Beyin Beşiktaştaki konağına gittik. Ahmed Bey Müzikai Hümayuna girmişti; oradan Abdülmecid Han görüp gayet beğenmiş olduğundan içeriye alıp mabeyinci etmişti. Ara sıra ziyaretine giderdim. Akşam oldu, süt birader mabeyinden geldi. Bizleri görünce fevkalâde memnun oldu: — Hayrolsun, böyle teşrif ettiğiniz yoktu, ne oldu dedi; han...

Padişah Abdülmecidin sevgili gözdesi, Tanzimat devri ricalinin en genci, harikulâde güzelliği İstanbulda dillere destan olmuş, zarafeti ile de ecnebi mahfillerde Osmanlı Sarayının seçkin bir siması olarak tanınmıştı; Beşiktaştaki konağı da Büyükşehrin, alafranga mobilya ile fevkalâde mükellef olarak döşenmiş ilk meskenlerinden olmakla meşhurdur; kendisini, hayatının son günlerinde Baş mabeyinci yapan Abdülmecide ölüm ânında dudaklarına zemzem döken de bu sevgili bendesi olmuştu. Efendisinin ölümü üzerine 4000 kuruş maaşla tekaüt edilen Ahmed Bey de çok yaşamamış, genç yaşında veremden ölmüştür. Üniversite kütüphanesindeki el yazması hâtıraları geçer asrın çok kıymetli ve zengin bir vesikası olan Aşçı Dede İbrahim Bey, süt kardeşi olan Mabeyinci Ahmed Beyden bahsederken şunları yazıyor: “Sene 1271; evimiz Lâleli Camii karşısında çıkmaz sokakta idi. Bir gün sabahleyin civarımızdan yangın çıktı; biz de yandık. Hemen bir ev buluncıya kadar süt biraderim Ahmed Beyin Beşiktaştaki konağına gittik. Ahmed Bey Müzikai Hümayuna girmişti; oradan Abdülmecid Han görüp gayet beğenmiş olduğundan içeriye alıp mabeyinci etmişti. Ara sıra ziyaretine giderdim. Akşam oldu, süt birader mabeyinden geldi. Bizleri görünce fevkalâde memnun oldu: — Hayrolsun, böyle teşrif ettiğiniz yoktu, ne oldu dedi; hanenin yandığını haber verince: — Artık sizin için hane aramak yoktur! dedi. “Ahmed Beyin validesi ve pederi ölmüş, akrabasından kimse kalmamıştı. Zaten bizim vâlide de süt annesiydi. Ahmed Bey o zaman gerçi yedinci mabeyinci idi ise de Zati Şahânenin gayet sevgilisi idi. Efkârı şahâne bunu Baş Mabeyinci etmekti. Ahmed Beye nöbet gelsin diye ayda bir birisini baş mabeyinci edip bir ay sonra tekaüt eder, diğerini baş mabeyinci ederdi. Bunun için vükelâ da cümleten Ahmed Beyin hatıralarını ele almak isterlerdi. Bir gün Ahmed Bey yanına tenha bir odaya çağırdı: — Birader! Konağın irat ve masrafı görüyorsun ya bir ayvazın elindedir, isterim ki zâtınız her şeye nezaret edesiniz! dedi. “Filhakika bir akıllı kefere ayvazdı. Her şey elinden gelirdi. Derhal ayvazın hesabını görüp ruhsat verdi. Diğer bir ayvaz aldı, konağın her bir umur ve hususu da bana havale olundu. Lâkin şimdi vaktile kaleme gidip gelmek biraz müşkül oldu. Artık çarşıdan alınacak, bazı şeyleri de kaleme getirmeğe başladık. Bir uşak da her gün beraberce gidip gelirdi. Elhasıl bu halime hased edenler çoğaldı. Bazı mücevherata dair alınacak şeyleri kuyumcu Petraki kaleme getirdikçe bir başka süs olurdu. Bir sene kadar böyle zevk ve safa ile demgüzar olduk. Ahmed Bey de ikinci mabeyinci oldu. Her şey iki katlı oldu.” (B. : Aşçı Dede’nin hâtıraları).