Geçen asır sonları ile asrımızın başlarının bestekârlarından; 1858 de İstanbulda doğdu, babası ulemadan Harputlu Mustafa Faik Efendidir, çocukluğu babasının memuriyetle bulunduğu Ruscukda geçti, onüç yaşında ilkokulu bitirdi ve devrin geleneğine uyarak Ruscuk (Tuna) vilâyeti maktubî kalemine girdi, tahsiline hususî olarak devam etti; arabca, farsça ve beş garb garb dilini ana dili gibi öğrenen Ahmed Ârifi Bey memuriyet hayatında gayret ve doğruluğu ile temâyüz ederek Edirne, Şam, Ankara vilâyetlerini dolaştı, 1887 de Maarif Nezareti teftiş encümeni reisi oldu, Vessaf ve Fuad Beyerle beraber “Muhaderat ve Muktetifât” adında edebî bir mecmua neşrteti. 1905 de mutasarrıf olarak bulunduğu Kayseride öldü. Bütün sazları büyük başarı ile, kemanı ise üstad hüneri ile çalardı. İkinci Abdülhamid şânında bir marş yapmıştı. Bestelediği şarkıların en güzeli: Bilse bir kerre o şûh hâli perişânımızı Rahmedip yakmaz idi bu derece cânımızı O ne hikmetdir ki aceb yâre mi tesir etmez Kâfir imana gelir dinlese efgaanımızı rast şarkısıdır. Bibl. : M. Rona, 50 yıllık türk musikisi. Ahmed Ârifi Bey (Resim : H. Çizer)