Geçen asır sonlarında, Şehzadebaşındaki usturacı esnafı üzerinde nüfuz sahibi ihtiyar bir usta, İstanbulun sağlam bir esnaf terbiyesini temsil eden son tipik simalardan biri; Ahmed Rasim, çocukluk hâtıraları arasında onun canlı bir portresini şu satırlarla çiziyor: “Şehzade Camii meydanında usturacılar, onların da ayrıca bir kahvesi vardı. Ahmed Ağa isminde ihtiyar bir usta bu kahvede sabahtan akşama kadar oturur, çırakları, kalfaları işlerlerdi. Ağanın o meydana nüfuzu cari idi. Herkese karışırdı; hattâ biz miniminilere... Kavga ettiğimizi gördü mü, kunduraları çeker, üzerimize yürür, en ufağımızın kulağını çeker, büyüceğimize de bir iki hafif tokat indirirdi. Kocasından ayrılmış kadınlara akıl öğretir, açıkta kalmış olanlara iş bulur, başı sıkılmış tanıdıklarına dal kese ikraz eder, cami kayyumunu azarlar, sesi parlak çıksın diye müezzine tatlı yedirir, koç dövüştürenlerle azîm mubahasata girer, horozcuları kovar, Salıpazarında el arkada dolaşır, ihtiyar dul kadınları aldatmasınlar diye nezaret eder, fakat her Cuma,namazdan sonra usturacı ustalarını, ileri gelen kalfalarını etrafına toplar, esnafın vukuatını dinlerdi. Anlamadan ben de dinlerdim. Bu cemiyette verilen kararlar hemen hemen şöyle idi: — Salih usta! Sen Alinin gündeliğini kırk para daha artır! O artık geldi, yetişti...

Geçen asır sonlarında, Şehzadebaşındaki usturacı esnafı üzerinde nüfuz sahibi ihtiyar bir usta, İstanbulun sağlam bir esnaf terbiyesini temsil eden son tipik simalardan biri; Ahmed Rasim, çocukluk hâtıraları arasında onun canlı bir portresini şu satırlarla çiziyor: “Şehzade Camii meydanında usturacılar, onların da ayrıca bir kahvesi vardı. Ahmed Ağa isminde ihtiyar bir usta bu kahvede sabahtan akşama kadar oturur, çırakları, kalfaları işlerlerdi. Ağanın o meydana nüfuzu cari idi. Herkese karışırdı; hattâ biz miniminilere... Kavga ettiğimizi gördü mü, kunduraları çeker, üzerimize yürür, en ufağımızın kulağını çeker, büyüceğimize de bir iki hafif tokat indirirdi. Kocasından ayrılmış kadınlara akıl öğretir, açıkta kalmış olanlara iş bulur, başı sıkılmış tanıdıklarına dal kese ikraz eder, cami kayyumunu azarlar, sesi parlak çıksın diye müezzine tatlı yedirir, koç dövüştürenlerle azîm mubahasata girer, horozcuları kovar, Salıpazarında el arkada dolaşır, ihtiyar dul kadınları aldatmasınlar diye nezaret eder, fakat her Cuma,namazdan sonra usturacı ustalarını, ileri gelen kalfalarını etrafına toplar, esnafın vukuatını dinlerdi. Anlamadan ben de dinlerdim. Bu cemiyette verilen kararlar hemen hemen şöyle idi: — Salih usta! Sen Alinin gündeliğini kırk para daha artır! O artık geldi, yetişti. — Veli usta! O senin çırak Hüseyinin ayağına bir yemeni al, günahtır!.. — Murad kalfa! Niye Mehmedi o kadar dövdün? Bir gündeliğini vereceksin! — Cemal usta! O senin büyük taş gibi bir taş var! Yerde duruyor, istersen bir kere bak! — Ne tuhaf şey! Esnafın içine hırsız da girdi! Herif üç ustura vermiş, hayır iki verdin diye kavga gürültü! Bu nasıl hal?! Esnaf gayreti, namusu yok mu? Böylelerini kovun! — Hasan usta taşınacakmış, yarın çıraklarınızı yollayın da yardım etsinler! — Hastamız var mı? Var denilecek olursa: — Biraz para toplayın gönderelim, alın benden yirmi kuruş! Gelecek hafta yine düşünürüz! — Kaçıncı karı bu? Tahir usta yeni aldığını da boşamış! Herif usturacı değil, otlakçı! — Kahveci! Ağalara birer kahve! İşte bundan sonra cemiyet, gelecek Cuma günü yine toplanmak üzere birer ikişer dağılırdı. Ustalar: — Allaha ısmarladık! derler, çekilirler, kalfalar el öperler, sıra bize gelirdi.. öyle ya.. meydan şenliğiyiz! Döver amma, sever de. — “Kahveci! Çocuklara da birer lokum!” Bibl. : Ahmed Rasim, Gülüp ağladıklarım.