On dokuzuncu asır başlarında, İstanbuldaki Osmanlı Sarayının Enderun Ağaları arasında saraydaki uzun hizmeti ile rekor kırmış bir simadır; son yıllarında Has odada epşkir ağası idi; yaşı sekseni aşmıştı ve bütün saray halkının da en yaşlısı idi; bir gün sarayda öleceğini umarken, 1824 (H. 1240) de İkinci Mahmud tarafından kendisini rahat içinde geçindirecek tahsisat ile çirağ edildi; fakat Mıskalî Ahmed Ağa müjdeye gelenleri, teessüründen ağlıyarak azarladı ve koğdu. Enderun ağaları sakal bırakmazlardı, saraydan çıkınca, sekseninden sonra sakal salıvermek güç bir işti. O zamanın şehir hayatınca, bir mahallede yerleşip oturması ve ev bark sahibi olabilmesi için evlenmesi şarttı, yaşı ne olursa olsun, mahallelerde bekârlara yeni bir ev açtırılmazdı. Ahmed Ağa için çarşı içi bir bekâr odasında yahut bir bekâr hanında oturmak de pek zordu. İkinci Mahmudun ona bir ihsan ve lütuf olarak düşündüğü şey bir zulüm ve gadir olmuştu. Bibl. : Hafız İlyas, Letâifi Enderun.