Geçen asır sonlarında İstanbul akşamcıları arasında büyük şöhretlerden, her akşam bir okka rakı nafakası olan ayyaşlardan; bıyıklarını yeni burmağa başladığı ilk delikanlılık çağlarında, esnaf bekârı bir imameci kalfasıydı. Daha çocukluğundan çığırtma üflemeğe heves etmiş ve bu sazda eşi emsali bulunmıyan bir hüner sahibi olmuş, Büyükşehrin çığırtma dinlemekten zevk alacak muhitlerinde parlak bir şöhret olmuştu. Eli ayağı düzgün, kaşı gözü yerinde, sohbeti de tatlı bir genç olduğundan, yakasını esnaf akşamcılarının elinden kurtaramamış, her akşam birinin hatırı için meyhâne meyhâne dolaşmağa başlamıştı, çığırtma hatırı için de rakıya, mezeye para verdirtmezler, Ahmed de rakıyı bol, ahbabı da teklifsiz bulunca kısa bir zaman içinde, o âlemlerin tabirince, okkalıklardan olmuştu. Gitgide meyhanede içtiklerine kanaat etmeyip yaptırdığı yarım okkalık bir kırbayı da meyhaneden çıkarken doldurur, son keyfini de onunla evde yapardı; “Kırbalı” lâkabını da bundan ötürü almıştı. Gidişini beğenmiyen imameci ustaları bu şirin gencin ayağını meyhaneden kesmek için evlendirmeği düşünmüşler. Kumkapıda Bâlipaşa mescidi imamı Hafız Mustafaya içgüveyi olarak vermişlerdi. Kendi anlatır imiş ki: Esnafın tahmini beş on gün için doğru çıkmış... Bir cuma gecesi akşamı yine zenbili omuzlayıp yolda ötebed...

Geçen asır sonlarında İstanbul akşamcıları arasında büyük şöhretlerden, her akşam bir okka rakı nafakası olan ayyaşlardan; bıyıklarını yeni burmağa başladığı ilk delikanlılık çağlarında, esnaf bekârı bir imameci kalfasıydı. Daha çocukluğundan çığırtma üflemeğe heves etmiş ve bu sazda eşi emsali bulunmıyan bir hüner sahibi olmuş, Büyükşehrin çığırtma dinlemekten zevk alacak muhitlerinde parlak bir şöhret olmuştu. Eli ayağı düzgün, kaşı gözü yerinde, sohbeti de tatlı bir genç olduğundan, yakasını esnaf akşamcılarının elinden kurtaramamış, her akşam birinin hatırı için meyhâne meyhâne dolaşmağa başlamıştı, çığırtma hatırı için de rakıya, mezeye para verdirtmezler, Ahmed de rakıyı bol, ahbabı da teklifsiz bulunca kısa bir zaman içinde, o âlemlerin tabirince, okkalıklardan olmuştu. Gitgide meyhanede içtiklerine kanaat etmeyip yaptırdığı yarım okkalık bir kırbayı da meyhaneden çıkarken doldurur, son keyfini de onunla evde yapardı; “Kırbalı” lâkabını da bundan ötürü almıştı. Gidişini beğenmiyen imameci ustaları bu şirin gencin ayağını meyhaneden kesmek için evlendirmeği düşünmüşler. Kumkapıda Bâlipaşa mescidi imamı Hafız Mustafaya içgüveyi olarak vermişlerdi. Kendi anlatır imiş ki: Esnafın tahmini beş on gün için doğru çıkmış... Bir cuma gecesi akşamı yine zenbili omuzlayıp yolda ötebedi alarak evine gitmek üzere iken, Kumkapıda “Karabıçak” diye meşhur meyhaneye giden eski kadeh yoldaşlarına rastlamış.. Israr edince Kırbalı dayanamamış, birkaç kadeh derken iş uzamış.. “Maya olmadığından!.” Kırbalı Ahmed de sarhoş olmuş, içinde elma ve armut gibi yemiş bulunan zenbilini omuzlamış, kabahatini bastırmak için zenbili biraz daha doldurmağı düşünmüş önüne ihtiyar bir balıkçı çıkmış, bir çevalye içinde iki üç tane irice istakoz göstererek: “Bir dostluk!” demiş.. Kırbalı da zenbili uzatıp içine attırmış.. İmam efendi camide imiş.. Karısı ile kaynanası da ömürlerinde sarhoş görmemişler, Ahmedin halinden fevkalâde ürkmüşler.. Kırbalının “bakın size neler aldım” diye zenbili baş aşağı çevirince, canlı istakozlar kadıncağızları büsbütün dehşet içinde bırakmış.. Kırbalı: “Kaynatam, gün görmüş adamdı, camiden geldi de aradaki soğukluk kalktı. Fakat sabahleyin karıma ve kaynanama karşı duyduğum hicabı tarif edemem” dermiş. Bibl. : M. Tevfik, Meyhâne.