Sultan Hamid devrinin son yıllarında İstanbulun her tarafında, seyir yerlerinde, Beyoğlunun umumhane sokaklarında dolaşan, herkesçe tanınmış ayak takımından bir gençti. 18-20 yaşlarında kadar vardı. Teni habeşe yakın, akçıl zenci, tonbalak, şen, şakrak, elinde arşın boyunda, huni şeklinde bir boru; borunun üstünde birkaç ıvır zıvır, zil ve çıngırak, gûya perdeli imiş ve her âhenge uyduruluyormuş gibi, parmaklıklarını oynata oynata öttürür, zilleri çınlatır, bu esnalarda gayet fiyakalı vaziyetler alırdı. Külhanbey ve omuzdaş kıyafetinde idi. Belinde ucu sarkık yün kuşak, bacaklarında (Pötikare), bol paçalı pantalon, ayaklarında yumurta ökçeli şıpıtıklar, arada da boruyu bırakıp mâniler, türküler söylerdi, bir omuzu kalkık, bir omuzu inik, afili tavırlar alır, gözlerini süzerdi. Yanında iki üç arkadaşı daha vardı: Bir lâvtacı, def çalan hanende, bir de çatır çatır udunu çalan udî; böyle her tarafı dolaşırlar, çağırılınca âhenge koyulur, çeyreği alırlardı. Bu tipik ve şirin külhaninin semti, ve hayatının son günlerinin nasıl geçtiği öğrenilemedi. Bibl. : S. M. Alus, Not.