Sarhoşedici içkiler şeriatçe haram olduğundan, keyif ehli ulema arasında insanı uyku halinde türlü hayal dünyalarında dolaştıran afyon tiryakiliği yerleşip yayılmıştı. Hele on yedinci asır başlarından Tanzimata kadar geçen devir içinde bilhassa İstanbulda afiyon kullanmıyan ilmiye mensubini parmakla gösterilirdi denilse, yeridir. Divanı hümayun toplantısında dalga geçen kadıasker efendiler bile görülmüştür. Ramazanlarda, afiyon tiryakileri, ne miktar afiyon ile keyfe geliyorlarsa, onu, sahurda, razakı üzümlerinin içine koyup yutarlardı; geceleyin mideye inen bu kalın kabuklu üzümler, ancak öğleye doğru hazmolur, afiyon da o zaman tesirini göstererek “efendi” konak veya yalısında tatlı hayal âlemlerine dalardı. En namlı afiyoncular da, ulema yatağı olan Süleymaniye çarşısında toplanmıştı ki, bu çarşı da “Tiryakiler çarşısı” adını almıştı; garip tesadüflerdendir ki, Vak’ai Hayriyeden sonra, Süleymaniyedeki Yeniçeri ağalığı sarayı da eyhülislâm kapısı olmuştu. Afiyon tiryakilerinden birçoğu da hemen hiç ayılmadan, yarı deli halinde dolaşırlardı. Bu gibilerin bir hayal âlemi içinde söyledikleri sözlere, cahil halk “keşif ve keramet” kıymeti verirler, derviş kılıklı tiryakileri de evliya yerine koyarlardı. Nihayet on sekizinci asır ortalarına doğru, afiyon tiryakiliği halk arasında da...

Sarhoşedici içkiler şeriatçe haram olduğundan, keyif ehli ulema arasında insanı uyku halinde türlü hayal dünyalarında dolaştıran afyon tiryakiliği yerleşip yayılmıştı. Hele on yedinci asır başlarından Tanzimata kadar geçen devir içinde bilhassa İstanbulda afiyon kullanmıyan ilmiye mensubini parmakla gösterilirdi denilse, yeridir. Divanı hümayun toplantısında dalga geçen kadıasker efendiler bile görülmüştür. Ramazanlarda, afiyon tiryakileri, ne miktar afiyon ile keyfe geliyorlarsa, onu, sahurda, razakı üzümlerinin içine koyup yutarlardı; geceleyin mideye inen bu kalın kabuklu üzümler, ancak öğleye doğru hazmolur, afiyon da o zaman tesirini göstererek “efendi” konak veya yalısında tatlı hayal âlemlerine dalardı. En namlı afiyoncular da, ulema yatağı olan Süleymaniye çarşısında toplanmıştı ki, bu çarşı da “Tiryakiler çarşısı” adını almıştı; garip tesadüflerdendir ki, Vak’ai Hayriyeden sonra, Süleymaniyedeki Yeniçeri ağalığı sarayı da eyhülislâm kapısı olmuştu. Afiyon tiryakilerinden birçoğu da hemen hiç ayılmadan, yarı deli halinde dolaşırlardı. Bu gibilerin bir hayal âlemi içinde söyledikleri sözlere, cahil halk “keşif ve keramet” kıymeti verirler, derviş kılıklı tiryakileri de evliya yerine koyarlardı. Nihayet on sekizinci asır ortalarına doğru, afiyon tiryakiliği halk arasında da tehlikeli bir surette yayılmağa başlayınca, hükûmet (H. 1136) 1723 de Şeyhülislâmdan fetva alıp bir afiyon tiryakiliği yasağı ilân etmeğe mecbur kalmıştı; ve halk arasında, ayak takımından ne kadar tanınmış afiyon tiryakisi varsa hepsi toplanarak taşrada birer tarafa sürüp dağıtmıştı. Bibl. : Raşid Tarihi, VI.