HÜSEYNÎ – Onaltıncı asır şâirlerinden :, Kastamonulu Lâtîfî :“ Rumelindendir,abdallar meşrebini ve dedeler mezhebini kullanırdı” diyor.Sadeddin Nüzhet Ergun “Bektâşi Şâirleri” isimli eserinde Aşkî'nin yakın dostu olduğunu ve o dostu tarafından şu beyitle övüldüğünü kaydediyor : Bâdehu sorsan eğer şimdi Hüseyin Abdal'ı Ki özü doğru yiğittir sudekaadan anılır Yine S.N.Ergun,Hasan Çelebi Tzikeresinden naklın :“Şiirde kaabiliyeti olmadığı için başkalarının şiirlerini gasb ile kendine mal ederdi.Yoluna can vermeye can veren uşşakından ola şuerâya hod tekellüf yokdur diye diyerek başkalarının şiirlerini benimdir diye okurdu” diyor,ve Figaanî'nin bir beyitinin Lâtîfî Tezkiresinde Hüseynî'ye mal edildiğini söylüyor ki beyit şudur : Ruhin yanındaki hâlin değildir ey mehrû Sitâredir ki olubdur hilâle hem pehlû Âşık Çelebi Tezkiresinde kaydedilmiş şu beyit de Hüseynî'nin değilmiş,ona isnad edilmiş : Girdim muhîti aşkına sandım ben anı sığ Başımdan aşdı mevci belâ nâgehan diriğ S.N.Ergun Hüseynî'nin üç manzumesini keydetmişdir,şu beyti oradan alıyoruz: Tavâfı haccın ey dilber sevâbı gerçi âlâdır Velî gönül tavâf etmek bilesin andan âlâdır H.A.AYRAL