Meşrutiyetin ikinci ilânında İstanbulda her fırsat bulanın gazete çıkardığı, çıkan gazetelerin de şahsiyet düşüklüğü yüzünden bir kaç nüsha sonra kapandığı devirde intişar etmiş yarı mizahî gazetedir. İlk nüshası 6 nisan 1327 (19 nisan 1911) bir çarşamba günü çıkmıştır. Nüshası on paradır, “Necmi İstikbal” matbaasında basılmıştır. Ser muharriri Ahmed Nebil, imtiyaz sahibi Zülfü, mesul müdürü de Riza isminde bugün basın tarihinde mezkûr gazetelerinden başka hatıra bırakmamış kimseler olup meslekdeki acemiliklerini gazetelerinin başına “Şimdilik haftada bir neşrolunur ve her şeyden bahseder gazetedir, ileride daha çok neşredeceğimizi vaad ederiz” diye bir kayıd düşmekle göstermektedirler. Serlevhanın altına da “Gölge etme adl-ü ihsan istemem” cümlesi yazılmıştır ki bu gazetenin adının aldığı Hakkı Paşanın “Adl-ü İhsan” kabilesinin icraatına bir tariz olsa gerektir. Yazılarından İttihad ve Terakki Fırkasına muhalif olduğu anlaşılıyor, muhalefeti bayağı dedi kodu çerçevesi içindedir, gazeteye sözde mizah yollu derc edilen fıkralar da gayet soğuktur. Bugün asıl gülünecek nokta “Mebuslar ve müntehibler” başlıklı bir bendin başına “Ciddî (!.)” diye işaret edilmesidir. Birinci nüshasının birinci sahifesindeki karikatürün yazısı da soğuktur; züğürt (gazetenin sahipleri) sandalcı olmuştur,...

Meşrutiyetin ikinci ilânında İstanbulda her fırsat bulanın gazete çıkardığı, çıkan gazetelerin de şahsiyet düşüklüğü yüzünden bir kaç nüsha sonra kapandığı devirde intişar etmiş yarı mizahî gazetedir. İlk nüshası 6 nisan 1327 (19 nisan 1911) bir çarşamba günü çıkmıştır. Nüshası on paradır, “Necmi İstikbal” matbaasında basılmıştır. Ser muharriri Ahmed Nebil, imtiyaz sahibi Zülfü, mesul müdürü de Riza isminde bugün basın tarihinde mezkûr gazetelerinden başka hatıra bırakmamış kimseler olup meslekdeki acemiliklerini gazetelerinin başına “Şimdilik haftada bir neşrolunur ve her şeyden bahseder gazetedir, ileride daha çok neşredeceğimizi vaad ederiz” diye bir kayıd düşmekle göstermektedirler. Serlevhanın altına da “Gölge etme adl-ü ihsan istemem” cümlesi yazılmıştır ki bu gazetenin adının aldığı Hakkı Paşanın “Adl-ü İhsan” kabilesinin icraatına bir tariz olsa gerektir. Yazılarından İttihad ve Terakki Fırkasına muhalif olduğu anlaşılıyor, muhalefeti bayağı dedi kodu çerçevesi içindedir, gazeteye sözde mizah yollu derc edilen fıkralar da gayet soğuktur. Bugün asıl gülünecek nokta “Mebuslar ve müntehibler” başlıklı bir bendin başına “Ciddî (!.)” diye işaret edilmesidir. Birinci nüshasının birinci sahifesindeki karikatürün yazısı da soğuktur; züğürt (gazetenin sahipleri) sandalcı olmuştur, müşterisi Eşek de halk olsa gerektir; Kâğıthane deresinde dolaşırlarken Züğürt: — Vaktiyle Damad İbrahim Paşa buralara ihsanlar saçarmış, arayalım bakalım.. Belki bakiyesi kalmıştır!.. Diyor; ve bu da nükte oluyor. 27X39 ebadında dört sahife olan gazetenin üçüncü sahifesinde bulunan bir manzume de gazetenin ve sahiplerinin hüviyetini pek hazin bir belâgatla belirtmektedir: BEN NEYİM? Bonjur ey kaariini hoş meşreb İhtimalâtı cem idüb ağleb Ben neyim bir müzâkere ediniz.. Ben neyim? işte gördüğün gazete Mesleğimse mizah disen enseb.. Öyle sersem ve mangafa oldum Ki müsâvi yanımda taşla haşeb Hele hiç yok ya pantalonum da Caketimde de yok deliksiz ceb Bir perişan, harab ve bî derman Bir garibim, garib değil ağreb. Ben neyim? ihtimal ki bir umman Belki bir zırhlı, ihtimal ki şileb... 1908-1914 arasında memlekete hâkim olan bayağı siyasî entrikacılık ve siyasî fikir yoksulluğu bu gazetede de aksetmektedir. Adlü İhsan gazetesinin ilk sayısının birinci sayfası