HÜSEYİN CAN (Bursalı) – Onyedinci Yüzyıl sonlarında yaşa şâir ve hattat,sülüs ve nesih yazıyı Nefeszâde Seyyid İsmail Efendiden öğrenmişdi. Mirzâzâde Sâlim Efendi kendi adına nisbetle anılan şuerâ tezkiresinde şunları yazıyor : “..nev'i şahsına munhasır bir perişan adamdı..afiyon keyfine o mertebede maglub olmuşdu ki iskelete dönmüş,gıdası afiyon,içdiği de kahveden ibâretti,vücudunda hayal ile memat toplanmış,ismi var cismi yok,lugaz gibi adamdı.Üç hokkalı bir divid yaptırmışdı,hokkalarda siyah,mavi,kırmızı üç renk mürekkeb vardı,soranlara ya şu beyti okur : Üç hokka devâtında ne var dirse o şâhım Hûni ciğerim lahtı dilim dûdi siyâhım “ Yahud da şu kıt'ayı okurdu : Üç hokka devâtında didi yâr ne vardır Didim ana ey husrevi şîrin şeker leb Zülfi siyehin lâl lebin çeşmi kebûdun Evsâfını tahrir içün üç dürlü mürekkeb “ Koynunda bir cüzdanı vardı,içi şu mertebede evrâkı perişan ile dolu idi bir şey aramaya kalksa bir senede bulunmazdı. “ Kendi derdi zâten bir belâ iken bîçâre mahbubdostluk ile de meşhurdu,her gördüğü dilrübâya sırrını âşikâr ederdi,belki bir saatde bir kaç mahbuba gönül bağlar,bir derdden şifâ bulmadan bir derde tutulurdu.Sevdiği oğlanların ressamlara resmini yapdırır : Hiç olmazsa tasvirinle ülfet eyleriz cânâ diyerek o resmi karşısına koyar seyrederdi..”. Tuh...

HÜSEYİN CAN (Bursalı) – Onyedinci Yüzyıl sonlarında yaşa şâir ve hattat,sülüs ve nesih yazıyı Nefeszâde Seyyid İsmail Efendiden öğrenmişdi. Mirzâzâde Sâlim Efendi kendi adına nisbetle anılan şuerâ tezkiresinde şunları yazıyor : “..nev'i şahsına munhasır bir perişan adamdı..afiyon keyfine o mertebede maglub olmuşdu ki iskelete dönmüş,gıdası afiyon,içdiği de kahveden ibâretti,vücudunda hayal ile memat toplanmış,ismi var cismi yok,lugaz gibi adamdı.Üç hokkalı bir divid yaptırmışdı,hokkalarda siyah,mavi,kırmızı üç renk mürekkeb vardı,soranlara ya şu beyti okur : Üç hokka devâtında ne var dirse o şâhım Hûni ciğerim lahtı dilim dûdi siyâhım “ Yahud da şu kıt'ayı okurdu : Üç hokka devâtında didi yâr ne vardır Didim ana ey husrevi şîrin şeker leb Zülfi siyehin lâl lebin çeşmi kebûdun Evsâfını tahrir içün üç dürlü mürekkeb “ Koynunda bir cüzdanı vardı,içi şu mertebede evrâkı perişan ile dolu idi bir şey aramaya kalksa bir senede bulunmazdı. “ Kendi derdi zâten bir belâ iken bîçâre mahbubdostluk ile de meşhurdu,her gördüğü dilrübâya sırrını âşikâr ederdi,belki bir saatde bir kaç mahbuba gönül bağlar,bir derdden şifâ bulmadan bir derde tutulurdu.Sevdiği oğlanların ressamlara resmini yapdırır : Hiç olmazsa tasvirinle ülfet eyleriz cânâ diyerek o resmi karşısına koyar seyrederdi..”. Tuhfei Hattâtin müellifi Süleyman Sadeddin Efendi ise : “Sâlimin tezkirei şuerâda yazdıkları şâirâne mübalagalardır ” diyor. Herhalde zamanının büyük rindlerinden, kale derlerinden biri olmuşdur. Son vazifesi İstanbulda Kalyonlar kâtibliği idi,1107 ( M.1795-1796) da İstanbulda öldü.